İnsan kendi kendisiyle baş başa kaldığı somut, sınırlı, sonlu anlarda değil, kendi kendisinden başkası olmadığını kavradığı o soyut, sınırsız, sonsuz zamanda ayırdına varabilir ancak yalnızlığın.
..Belki de önemli olan gidilecek yer ya da güzergah değil,gitme fikrinin kendisi. Daimi göçebelik. Bir öte diyar fikri bakidir içimizde. Kimileri cennetteki Tuba ağacı misali. Kökleri var, var olmasına da toprağa bağlı değil, havada, yukarıda. Kimilerinin kökleri göçebe...
"Yarı yolda bıraktığımız tasarılar, hayal bile etmeye cesaret etmediğimiz özlemler, içimizde ukte kalanlar, hırslar yada hatıralar.. Vazgeç hepsinden. Kapan kendine, kendi içine.. Zira dünya kötülüklerle dolu bir kara ormandır.."