Sadece birkaç dakika durun ve düşünün. 2 yıl boyunca sadece ama sadece hurma, hurma çekirdeği ve en sonunda çekirge yiyeceksiniz. Öyle kasalar dolusu değil belki 3-5 tane anca. Bir öğünlük mü dediğinizi duyar gibiyim. Hayır, bir günlük yemeğiniz. Su yok. Çölün kavurucu sıcağı. Hayal edin lütfen. Binbir çeşit yemekle donatılmış sofralara oturan bizler için film gibi bir sahne olsa gerek. Son asker, son mermi, son hurma kalana kadar bırakmadı Medine'yi, namahrem eller değmesin mübarek beldeye diye. Tarih derslerinde ne kadar da basit bir şekilde, kısaca bahsedilip geçiliyor. Çoğu zaman anlatılmaya değer bile görülmediğini bizzat kendi lise hayatımı örnek göstererek söylesem yanlış olmaz. Tarihimiz hakkında kat etmemiz gereken daha çok yolumuz var. Unutmayalım ki tarih değil, hatalar tekerrür eder. Bu direnişe, bu mücadeleye kelimeler kifayetsiz kalır. Allah, vatanın her zerresini son damla kanı akıncaya dek savunan ecdadımızın ruhları şâd, şehadetleri mübarek olsun. Arapları Osmanlı Devletine karşı kışkırtan Lawrence'ın 1960'ta filmini çektiler, zibilyon dalda zibilyon tane ödülü var. Oysa biz Fahrettin Paşa'yı tanımıyoruz bile. Onunla ilgili bir tek filmimiz bir tiyatromuz bile yok. Bu romanı okurken bizim kendi tarihimize karşı ne kadar vefasız olduğumuzu bir kez daha anladım. Galiçya, Yemen, Plevne, Sarıkamış... Biz daha kendimizi tanımıyoruz! Geçmişini bilmeyen, geleceğine nasıl yön verebilir? Ah Fahrettin Paşa, ah Medine! Güllerin şahına sevdalı kahraman ve fedakar bir Osmanlı paşası. Peygamberimize komşu olasın.
