Bir Yahudi söylencesine göre, bir bebek doğmadan hemen önce bir melek gelir, parmağını bebeğin dudaklarına bastırırmış; doğmadan önce gördüğü her şeyi unutsun, masum doğsun diye. Burunla üst dudak arasındaki o küçük çukur, meleğin parmağının iziymiş. Nancy Huston’un romanı da işte bu iz üzerine, masumiyet ve masumiyetin yitirilmesi üzerine kurulu. Bundan önce Şeytanın Çalgıları adlı romanıyla tanıdığımız Kanada kökenli yazar, bu kez, sırlarla dolu yaşamını geride bırakarak Paris’e gelen ve flütçü Raphael’in evine hizmetçi olarak yerleşen Alman kızı Saffie’nin öyküsünü anlatıyor. Tanışmalarının üzerinden çok geçmeden Raphael, kıza âşık olur; iki genç evlenirler. Genç kadın güzel ve etkileyici olmasına karşın, donuktur, dünyadan kopmuş gibidir. Bir çocukları olduğunda bile bu durumu değişmez. Günün birinde Saffie’ye dünyayı sevdiren biri çıkar: Flüt tamircisi, Macar Yahudisi Andras, genç kadının duyarsızlığını kırar, onu yeniden sevebilen, hissedebilen, sevinebilen, üzülebilen, yaşayan bir insan yapar. Böylece Saffie için ikili bir yaşam başlar: hem kocasıyla, hem de Andras’la paylaşır günlerini. Bir gün bu oyunun da sonu gelir, romanın kahramanları, geri dönülemeyen bir yola girerler. Meleğin İzi’ne, Fransa’da yayınlandığında, Elle dergisi okurları tarafından ‘En Sevilen Roman Ödülü’ verilmişti.
