13.yy' da yazılmış olduğu tahmin edilen ve Mevlana Celaleddin Rumi'nin bilinen en hacimli eseri Mesnevî-i Şerif'i anlatmak mümkün bilmem lakin, şunu diyebilirim sanırım, anlam arayışında olan talibi, matluba eriştirecek olan sayısız yol vardır, en mühimlerinden biri de bu eserdir.
Aşkın dilinin Farsça olduğunu bildiğimiz için Mevlana'nın da bu eseri Farsça kaleme almasına şaşmamak gerekir zira maddî anlamları ifade eden diller manevi anlamlar için de anlama kapı açmak için bir anahtar vazifesini ifâ ederler. Öyle ki Mevlana kitabında şiiri eleştirirken bir yandan da eserini manzum olarak kaleme almıştır, işte dil bu konuda onun için matluba ulaştıran alet olmuştur.
Manzum bir işârî tefsir de sayılan eser, aynı zamanda müteaddid hikayeler ile didaktik yönünü de ortaya serer. Binaenaleyh eserin başında geçen Bişnev lafzı bize bizi anlatacağının ilk belirtisi olur.
Kimi kitaplar için okudum ama bitmedi deriz, işte Mesnevi de bu yönüyle ne kadar okunursa okunsun bitmeyecek o nadide kitaplardan. Zira 'Rabbim bana eşyanın hakikatini göster' niyâzında bulunan Efendimiz'in bize anlattığı eşyanın hakikatine erişmek amacı adeta Mesnevî'nin de yegane amacıdır.
Mesnevî için çoğu okur, içinde bulundurduğu Divan edebiyatının nazım şekli olan mesnevi sebebiyle ismiyle müsemma olduğu zanneder. Lakin durum bu kadar yalın değildir. Zira her mevcut zıttıyla kaîmdir şiarınca Mevlana Hazretleri de zıtların sunduğu ikiliği göstererek tevhidi anlatmıştır eserinde.
Hayatın akışı içerisinde kaybolmamak için akasya ağacının altında bir gölgelik arıyorsanız eğer, Mesnevî isteğinize karşılık veriyor. Bu sebeple ihtimamla tavsiye ediyorum. Kitapla kalın dostlar
