Mental Yorgunluğu’nu büyük bir tedirginlikle okumaya başladım. Bunun sebebi, ilk kez Tomris Uyar’a ait olan bir eseri okumam ve öykülere önyargı ile yaklaşmam olabilir. Çünkü, öyküler birkaç sayfadan oluşur ve çabucak biter. Bu sebeple olaya dahil olmam, karakterlere ısınmam, öykünün içine girmem pek bir güçtür benim için. Ancak bu kitapta bu sıkıntıyı çok yaşamadım. İlk birkaç öyküyü, sanırım önyargının vermiş olduğu beğenmezlikle okusam da sonrasında elimden bırakamadım. Ve dönüp ilk öyküleri objektif olabilmek adına tekrar okudum.
Yazar, öykü ve hikaye ayrımını ilk dile getiren öykücüdür. Aktarılan olaya hikaye, özel biçemden geçmiş metne hikaye der ve öyküyü, okuyucuda, bir vuruşta parıltı yaratan, okuru değiştiren sanat olarak tanımlar. Bu kitap on tane öyküden meydana geliyor ve bence hepsi de yazarın öykü tanımına uyuyor. Yazarın dili çok ağır olmamakla birlikte yalın da değil. İmgesel bir anlatım kullanmış. Ben bu kitabı çok severek okudum. Öykü severler muhakkak okumalı.
