Samimi diline hayran bırakan bir kitap. Descartes, dünyayı ve onun içindeki olguları keşfederken kendi aklını nasıl kullandığını, aklını kullanırken kendine ilke olarak kabul ettiği sınırlılıkları öyle samimi bir şekilde ifade etmiş ki, kitabın adı, "Yöntem Üzerine Konuşma" değil, "Yöntem Üzerine Samimi Bir Konuşma" olmalıymış gibi geldi. Hoş, satırlarından anladığım kadarıyla Descartes, eklediğim "samimi" kelimesinin söylenmesini kendisi söylemek yerine, okuruna bırakırdı. Altı kısa bölüm var kitapta. Fransızcadaki ilk baskısında daha fazla bölüm varmış. Bu bölümlerde, kendisini onları düşünürken bulduğu, bilimlerde aklı kullanmanın yöntemini veriyor. Bu yöntemin unsurlarının özgün ya da kendisinin icadı olmadığını, bu konular üzerine düşünen herkesin benzer sonuçlara ulaşabileceğini söylüyor. "Aklın Yönetimi İçin Kurallar" isimli kitabında ayrıntılarını sunduğu dört kural benimsiyor. Bunları "1.Açık olmayan şeyleri doğru kabul etmemek, 2.Zorlukları bölmek, 3.Düşünürken düzene riayet etmek ve 4.Üzerine düşünülen şeylerin zaman zaman bilançosunu yapmak" olarak ifade ediyor. "Düşünüyorum, öyleyse varım" sözü de bu kitapta geçen başka bir güzellik. Olgular için yaptığı benzetmeler de (metafor) kitabın başka bir iyi tarafı. Özellikle, yeni bir yöntem geliştirmek için zaruri gördüğü "geçici ahlâk ilkeleri"ni temellendirirken kullandığı, "bir binanın yıkılıp yenisi yapılırken başka bir evde yaşama gerekliliği" metaforu gayet yerinde olmuş. Seninle tanıştığıma memnun oldum René.
