Meyra

elif

03 Nisan 22:57

Kendimi bu hayatın dışındaymışım gibi hissediyorum.

Reklam

elif

03 Nisan 00:15

Şu çığlıkları tüm dünya nasıl duymazlıktan gelebiliyor?

elif

01 Nisan 22:07

Yine de umutsuzluğa sarılma. Çünkü umut bir bahar gibidir.

elif

31 Mart 00:41

İnsanların acılarının bir sonu var mıdır?

Birsen

30 Mart 00:59

Edebiyat

628 syf.

· Kitabı okudu

9/10 puan verdi

30 saatte okudu

Meyra

kitap 626 sayfadan oluşmasına rağmen 1 günde bitti. kendisi buraları okuyorsa söylemem gerekir ki bu onun yeteneği değil, benim başarımdı. konu bakımından harika bir kitap yazmış orası ayrı, yaşananları size gerçekten hissettiriyor ama aynı cümleleri o kadar çok tekrarlamış ki 10 sayfa sonrasını açsanız aynı cümleleri okuyorsunuz ve bu, kitap bitene kadar tekrar ediyor. kitabında kendini çok fazla tekrara düşürmüş. sayfalar arası yolculuk ederken ‘tamamdır şimdi bi şey olacak, bir aksiyon gelecek’ diyorsunuz ama bu beklentiniz askıda kalıyor. olaya bir türlü girilmiyor. durum hikayeleri oldukça yavan. karakterler arasında geçen konuşmalar benzer cümlelerle kendini tekrar edip duruyor. bu da bir süre sonra okuyucuyu sıkıyor. okuyucuda ‘e hadi ama’ tepkisi yaratıyor. başlıkların altı tam doldurulmamış havada kalmış. olaylar konuşmaların arasında çok sığ aktarılmış. puzzle tam olarak yerine oturmuyor pinpon topu gibi havada dönüp duruyor. Kitabın üslubunu bırakıp içeriğe dönersek kitapta her bir karakterin verdiği mücadele gerçekten yürekleri titretecek cinsten. Bu hikayelerin bir kurgu olmadığını bilmek ise gerçekten insanlıktan utandırıyor. Srebrenitsa’da tam 8372 kişi katlediyor ve dünya buna gözünü kulağını kapatıyor. Meyra’nın, Diba’nın, Samir’in ya da farklı herhangi bir Boşnak’ın yaşadığı her bir dakikanın eziyet oluşunu her sayfada damarlarınıza kadar hissediyorsunuz. Yaşadıkları çaresizlik ve tükenmişlik o kadar gerçek ki birçok sayfada boğazınız düğümleniyor. Çelik gibi sinirleriniz yoksa okumaya başlamayın, zira gözleri dolduran, yürekleri titreten bir kitap olmuş gerçekten...

MeyraSinan Akyüz · Alfa Yayınları · 20195,6bin okunma

Reklam

Birsen

30 Mart 00:42

Tüm dünyanın bizi unuttuğu gibi sen de unut beni.

elif

30 Mart 00:13

Dünyada ne kötü insanlar var, değil mi?

Birsen

29 Mart 21:43

Unutma ki suç insanın kalbinden ve yaptıklarından çıkar.

Birsen

29 Mart 21:32

Ben boyun eğmek ve ölmek istemiyorum. Yaşamak istiyorum.

Reklam

Birsen

29 Mart 21:32

“Onca kayıplar... Özgürce nefes alamadan geçen yıllar... Sanki nefes almak bile daha önce hiç yapmadığım bir şeymiş gibi geliyor bana.”

Birsen

29 Mart 21:30

Fatima ağırlaşmış başını kaldırıp, “Yazıklar olsun bütün dünyaya,” diye sitem etti. “Güya modern bir zamanda yaşıyoruz. Bizi resmen burada unuttular.” “Yanılıyorsun! Unutmadılar bizi. Sadece taraflar. Çığlıklarımız karşısında hepsi bilerek kulaklarını tıkamış. Böyle giderse yakında kemiklerimizin iniltisini duyacaklar.”

Birsen

29 Mart 21:29

Hepimiz yaşayan bir ölüye döndük. Sadece vademiz dolmadığı için hayattayız.

Birsen

29 Mart 21:25

Biz ancak öldüğümüzde bir parça huzuru bulacağız.