“Senin kahkahan kimselerinkine benzemez, kendi payıma hayatta erişemeyeceğim daha derin, daha özgür, daha zengin sevinç vesileleri olduğunu hissettirmiştir bana oldum olası.”
Yazar öyle olsun diye uğraştı mı bilmiyorum, hemen tüm öykülerde yeleğinin önü ilikli bir hüzün oturuyor. Küçük meseleler, hava inceliğinde çizgiler, en fazla insan yüreği büyüklüğünde aşılmaz tepeler, dermansız değil belki ama insanın ömründen zehirli birer ısırık alıp arada sızlayarak kendini hatırlatan dertler..İşte ben buna, daha doğrusu bu küçük şeylerin incelikle anlatılabilmesine hastayım. Küçük şeylerin abartısız ama dokunaklı anlatılabilmesine hayranım. İşte Mr. Constantine’in yaptığı şey bu: Nezaket sahibi bir kalemi incitmeden tutabilmek.
İncelikler bulup çıkarıyor, satır aralarına serpiştirip bizi tıpkı bu kitaptaki karakterlerden biri gibi “kendi ruhumuza sabırla sahip olmaktan mutluluk duyacağımız duygusuna” yaklaştırıyor. Yalnızlığımızı başkasınınkinin sırtına yaslıyor, hayatı bir türlü başaramamışlarla mektuplaştırıyor ve tabi aşkla kucaklaştırmadan da bırakmıyor.
Uzunlu kısalı 16 öykü var kitapta. Yazın, uzun bir hikayenin içinde kalmak istemiyorum, efendim dalga sesi, mor bir çiçek veya yaprak hışırtısı dikkatimi dağıtıyor, okuyamıyorum diyorsanız, bu kitabı kendinize yaren edin derim. Kapağındaki kağıttan gemilere binip batana kadar okur, sonra yüzerek dönersiniz.
Keyifle okunsun, çok okunsun
