sana hiçbir şey demiyorum, seni koltuğa oturtuyorum. ( benim için sevgini gösterecek yeterince şey yapmadığını söylüyorsun, ama ben orada otururken senin karşımda oturup yanımda olmandan daha büyük bir sevgi, daha büyük bir onur olabilir mi? )
şimdi seni koltuğa oturtuyor, sözlerimle, gözlerimle, ellerimle ve zavallı kalbimle mutluluğu nasıl kucaklayacağımı bilemiyorum, senin burada olmanın, bana ait olmanın verdiği mutluluğu.
oysa ben sana değil, daha ziyade senin varlığının bana bahşettiği kendi varlığıma aşığım.
Milena şimdi sen de sırt çeviriyorsun bana, uzun sürmez bu, biliyorum, ama baksana, eğer kalbi çarpmazsa insan uzun süre dayanamaz, sen bana sırtını döndüğün sürece kalbim nasıl çarpsın?