Seni gördüm düşümde bu sabah yine yan yana oturuyoruz...Sen itiyorsun beni ,ama kızmadan,gülerek.Üzülüyorum ittiğin için değil seni itmeye zorlayan davranışıma üzülüyorum .Sızlanmayan, yakınmayan herhangi bir kadına davranır gibi davranıyorum sana; sessizliğin ardındaki sesi - hem de bana seslenen sesi - duymadığıma üzülüyorum . duymadım mı dersen? Duymuş da olsam karşılık vermedim ya! İlk düşündüm daha kötü ayrıldım yanından .bir yerde okumuş olacağım , buna benzer bir olay geldi aklıma "ateşten örülmüş uzun alevlerdir sevgilim,dolaşır yeryüzünü, sar beni .Ama sardıklarını değil, görmesini bilenleri sürükler ardından ..."
Senin
( Adımı da yitirdim ! Küçüle küçüle "senin" kaldı yanlız.)
