Minima Moralia
Theodor W. AdornoEn Eski Minima Moralia Sözleri ve Alıntıları
En Eski Minima Moralia sözleri ve alıntılarını, en eski Minima Moralia kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
... yönetilenlerin dili sadece tahakkümün izini taşır ve bu yüzden de sakatlanmamış, özerk sözün onu hınç duymadan kullanacak kadar özgür olan herkese vaat ettiği adaletten büsbütün yoksun bırakır onları. Açlık belirlemiştir proleter dilini. Yoksullar karınlanı doldurmak için sözcükleri çiğnerler. Dilin nesnel ruhundan bekliyorlardır toplumun kendilerine vermediği güçlü besini; ağızları sözle dolu olanların dişlerinin arasında başka bir şey yoktur. Böylece dilden öç almaya yönelirler. Onu sevmeleri yasaklanmış olduğu için dilin gövdesini zedelemeye yönelir ve böylece kendi maruz kaldıkları sakatlanmayı iktidarsız bir kuvvetle tekrarlamış olurlar.
Hakikat için geçerli olan mutluluk için de geçerlidir: Kişi ona sahip olmaz, onun içinde olur. Aslında sarmalanmış olma duygusundan başka bir şey değildir mutluluk: Annenin içindeki o ilk sığınağın sonraya kalmış imgesi. Ama işte bu yüzden, mutlu kişi hiçbir zaman mutluluğunun farkında olamaz. Mutluluğu görebilmek için dışına çıkması, demek yeni doğmuş gibi olması gerekir. Mutluyum diyen yalan söylüyor ve mutluluğa başvurmakla ona karşı suç işliyordur. Ancak mutluydum diyen kişi sadıktır mutluluğa. Bilincin mutlulukla tek ilişkisi şükrandır: Hiçbir şeyle kıyaslanamayacak haysiyeti de oradan gelir.
Aşk, yaşayan tinin şifresi olarak ruhsuza kaptırır kendini; çünkü yaşayanlar, onun sadece yitip gitmişlere yönelebilen o ne pahasına olursa olsun kurtarma arzusunun sahnesidir: Aşk, ruhu ancak yokluğunda sezmeye başlayabilir. Demek insani denilen ifade tam da hayvanınkine en yakın gözlerden, kendi üzerinde düşünmeyen, benliği yansıtmayan o yaratıksı gözlerden geliyordur bize. Sonunda ruhun kendisi de ruhsuzun kurtulma özlemidir.
Trakl'ın "Yolda" şiirinde şu dize vardır: "Söyle, nice zamandır ölüyüz biz"; Dâubler'in "Altın Soneler"inde de şu: "Nasıl da doğru hep ölü olduğumuz." Dışavurumculuğun bütünlüğü, birbirine tümüyle yabancılaşmış ve yaşamı sadece kendi iç dünyalarında kabul eden kişilerin tam da bu yüzden ölü olduklarını dışa vurmasından kaynaklanır.
Bilginin iktidarla ilişkisi
sadece uşaklıkla değil, hakikatle de ilgilidir. Çoğu bilgi, eğer güçler
ilişkisiyle orantılı değilse, biçimsel açıdan ne kadar doğru olursa olsun,
geçersizdir. "Hitler benim için patolojik bir vakadır" - bir mülteci
doktorun bu sözleri sonuçta klinik bulgularla doğrulanabilir, ama o
paranoyak adına dünyanın başına sarılan nesnel belayla orantısızlığı
bu tanıyı gülünçleştirmekte, sadece mesleki bir lafazanlığa indirgemektedir.
Hitler belki "kendinde" bir patolojik vakadır, ama hiç kuşkusuz
"kendi için" değildir. Mültecilerin Faşizme karşı demeçlerinin
çoğunda görülen kibirli şişkinlik ve zavallılık da bununla ilgilidir.
Kültürel eleştiri motifleri arasında, en uzun ömürlü ve merkezi
olan, yalan üzerine olanıdır: Kültür, insana uygıun bir toplum
yanılsaması yaratmaktadır, oysa gerçekte böyle bir toplum
yoktur.... Bu, ideoloji olarak kültür nosyonudıur.... Ancak
bu nosyona uygun olarak köktenci bir biçimde davranmak,
yanlışlarla birlikte hakikatlerin de, güçsüz de olısa evrensel
pratiğin kuşatmalarından kaçma uğraşlarının tümünün, daha
soylu bir devlete ilişkin tüm hayallerin de kökünü kazımak,
kültürün dolaylı olarak yol açtığı barbarlığa dolaysızca neden
olmak anlamına gelecektir.