Beni en çok etkileyen karakterlerden biri Beppo oldu. Beppo bir çöpçü. Ama size şunu gösteriyor yaptığın işin bir önemi yok. Ne yaparsan yap önemli olan işini iyi yapmak. Beppo ‘nun süpürdüğü sokalar çok uzun, sonu gelmez... Hayat gibi. Şunu söylüyor sana bitmez sanıyorsun, acele ediyorsun, daha çok çalışıyorsun dönüp bakıyorsun ki yol hiç kısalmamış ve en sonunda da nefesin kesilip güçsüz kalıyorsun. Biraz da geleceği düşünmek ona bir an önce varmak istemenin ne kadar yorucu olduğunu söylemek istiyor belki de bize. Ama o ne yapıyor ? Adım adım ilerliyor. Arada durup nefes alıyor. Yolu bitirmenin değil de yolda olmanın zevki yaşıyor. Sonra ilerleyen sayfalarda şu cümleyle birlestirdim:
“Sana şunu söyleyeyim Momo, hatta en tehlikeli şey ,gerçekleşmiş hayallerdir”
Zaman... Zamana bakışı bunu aktarışı enfes.
Hele ki çocuklara yaptığımız iyiliklerin nasıl bir zulüm oluşu...
Kitabın içinde olan her şeyle yetişkinlere dokunuyor yazar. Onların kurallarına ve kurallarına buldukları mantikli sebeplere ! sebeplere.
Ve tüm bunları güçlü bir hayal gücüyle hikayeye öyle güzel serpiştirmiş ki tüm yukardakilere rağmen guzel bir tat bırakıyor sizde...