Kitabın son sayfasını kapatırken çok sevdiğim bir dosttan ayrılmanın hüznüyle yazıyorum şimdi bu satırları. Momo'yu ve hikayesini çok sevdim. Momo her ne kadar bir ilk gençlik romanı gibi pisayasaya sürülse de kesinlikle 14 yaş itibari ile herkesin hatta yetişkinlerin hayat tecrübelerinden dolayı daha da özümseyerek okuyacakları bir kitap. Kitap aslına bakarsanız Momo'nun hikayesi içine yerleştirilmiş bir sistem eleştirisi ve çoğu yerde de haklı. O kadar güzel anektodlar var ki kitapta, kişisel gelişim kitaplarına çok güzel örneklemeler olur.
İletişimin, olaylar büyümeden içimizdeki duyguları samimiyetle karşı tarafa aktarmanın sorun giderici öneminin, yüzde yüz ben haklıyım düşüncesinin ne kadar yanlış olduğunun, ava gidenin avlanabileceği işlenmiş ilk bölümlerde .
Oyun da olsa grup içinde herkesin kendini değerli hissetmek istemesi, liderin tüm kerameti kendinde bilmeyip mürettebatı ile gurur duyup saygı duyması, haksız olduğunu düşündüğünde özür dilemesi, kötülükten beslenenlerin hayatımızda daima var olacağı ve en zor anlarda bile grup olarak başarmaya inanmanın önemi, iyiliğe ve güzelliğe kimsenin kayıtsız kalamayacağı çok güzel işlenmiş.
Gigi nin masallarına ise bayıldım.
Hayat meşgalesine dalarak çocuklarını ihmal eden anne ve babaların yavrularda açtıkları travmalar çok içten işlenmişti.
Momo bundan sonra öğrencilerime ve etrafımdaki insanlara önereceğim harika bir kitap oldu. Kesinlikle tavsiye ederim.