Mesnevî'de ya da Muhyiddin Arabî'nin şiirlerinde şiirden başka bir şey görmemek insanı yanıltır. Bu ruh öncüleri, şiirden öteye geçmişlerdir; ama şiiri de kendileriyle beraber geçirmişlerdir.
"Göz Allah'ı göremez, zati hakikayitle/o her an farklı bir şe'ndedir fakat gizlenmiştir, yok gibidir sanki." O halde o gölgeye, gölge gibi süzülmek gerekir çünkü her şey kendini ve kendi rengini bulur.