Bu kitap ömrümü yedi diyebilirim. Proudhon konudan konuya atlayıp sonra birleştiren bir karakter. Durmadan aynı şeyi farklı açılardan izah ederek anlatmış. Bu biraz sıkıcıydı. Mülkiyetin neden olmaması gerektiği konusunda çeşitli savlar öne sürülmüş fakat bu savların gerçekçiliği ancak insanın doğasına tamamen aykırı evrimleşmesiyle mümkün gibi duruyor. Proudhon kötülük meselesine inançlı olanlara kızıyor, gerçi pratikte tüm örnekler bizi haklı çıkarsa o yine de iyimser yaklaşmak istiyor. Komünizmle birbirine yakın duruşları var. Tüm malın maliki devlet, zilyetliği halk oldun ve istedikleri kadar yararlansınlar diyor. Eh, komünizmin devlet kapitalizmi meselesine dönmemesi her ne kadar an meselesi idiyse de, devleti bir şirket olarak görüp onun elini zayıflatmak kuşkusuz insani özgürlük ihtiyacı adına çok daha iyi.
Öte yandan yetenekli insanlara ve bireylere bakış açısından hiç hoşlanmadım. Pratikte de bunu kabul edecek yetenekli insanlar kaç tane olur,şaibeli. Yetenekli insan bunun kökenini toplumdan alır, eğitimi zahmetidir, o yüzden topluma borçludur zihniyetindedir Proudhon. O halde tüm ömrümüzü bu borcu ödeyerek geçirmemiz gerekliymiş. Biz toplum için varmışız. Hatta birey ne kadar içgüdüsel olarak,kompleks ve yalnız kalma ihtiyacında olsa da, yine topluma katılmak zorundaymış. Hmm.
Temel kitaplardan biri olduğundan ötürü,anarşizmin de özünü kavramak açısından aydınlatıcıydı. Sorunları mülkiyetten ibaret görse de, insanın düşünselliğini hesaba kattığı için komünizmden daha gerçeğe yakındır.
