Dorian Gray'in portresi klasikler içindeki orijinalliği ile göze çarpsa da ben hakiki Wilde'ın öykülerinde olduğuna karar verdim ve kendisine hayran kaldım. Kitap beş bölümden oluşuyor. Birinci ve üçüncü bölümdeki öykülere masal demek de mümkün. Fakat aslında kitaptaki bütün öyküler gibi inanılmaz sarkastik bir üslupla yazılmış. Kahkaha attığım yerler oldu. Ama elbette, her dokundurmanın aslında ciddi bir eleştiri de olması çok etkileyici. Ayrıca bu masalların ahlaki bir mesaj veriyor olması da (masal dediğin mesaj verir zaten) ayrıca başarılı. Iki ve dördüncü bölümde ise kendi döneminde (Viktorya) geçen öyküler yer alıyor ama yine aynı şekilde incelikli bir alay öykülerin her yerini sarmış. Diyecek çok bir şeyim yok aslında, bayıldım. Son bölümde ise düzyazı şiirleri var ki bunlar da kısacık öyküler ki yine çok çok iyiler. Özellikle "Bilgelik öğreten"ten çok etkilendim. Bu kadar soyut konuları bu kadar toplumsal karşılığı olacak şekilde yazabilmek büyük başarı. Üstelik her öyküde okuru gerçek anlamda şimdi ne olacak diye merak ettirerek.
