Türkçülük, Türk tarihinin bilinen ya da bilinmeyen bütün devirlerinde varlığını sürdürmüş; fakat ve maalesef en fazla, Türklüğün zor zamanlarında adından söz edilmiş, sevdalıları artmış, göze batmış bir davadır. Nasıl ki hastalıktan şikâyeti olanlar hastanenin yolunu tutuyorsa, nasıl ki Cuma günleri camiler dolup taşıyorsa, nasıl ki insanlar kırsaldan şehre göçüyorsa, Türklüğün zor zamanlarında da Türkçülük daha fazla kişinin aklına geliyor, daha çok kimsenin fikir gündemini meşgul ediyor. Doğası ve mantığı itibariyle, Türklüğün meselelerine, Türklerin sorunlarına çözüm sunma aracı olan Türkçülük, bu doğal işlevini yerine getirmeye çalıştığı sırada, akla gelebilecek her türlü fikir cephesinden, istisnasız olarak bütün görüş cephelerinden engellerle, iftiralarla, isnatlarla, eleştirilerle karşılaşıyor. Birbirine düşman olan görüşler ve o görüşlerin sahipleri bile, mesele Türkçülük olduğunda, karşı cephede buluşuyor, ittifak ediyor. Kapitalistin ve komünistin, misyonerin ve tebliğcinin, sömürülenin ve sömürenin, hizipçinin ve hizipsizin, faşistin ve demokratın vs… aynı anda düşman olabildiği, karşısında birleştiği, aynı cümlelerle eleştirdiği –belki de- tek dava Türkçülük; belki de tek kitle Türklüktür!
Türkçülük düşmanlığını, fikirlerinin temel prensibi haline getirmiş zümreler arasında bir derecelendirme yapmak imkânsız denecek kadar zordur; zira bu fikir sahipleri, Türkçülüğe saldırmak hususunda kendi aralarında da bir yarış halindedirler ve bu yarış, henüz bitmiş değildir. Türkçülüğe saldıranlar, onu yok etmek isteyenler, mesele Türkçülük olduğunda kendi aralarında ateşkes ilân etmekte, tam bir uyum içinde yarışmaktalar. Taktik ve teknikleri de bu uyum nedeniyle birbirlerine çok benzemekte, adeta birbirini taklit etmektedir. Türkçülüğe hücum etmeye çalışan her türlü görüş sahibinin, şirret niyetlerini perdeleyecek ve alet olarak istismar edilebilecek bir materyale ihtiyacı oluyor. Bazıları gelir dağılımının adaletsizliğini kullanarak soydaşlarımızın fakirliğini, bazıları halk masalı haline gelmiş rivayetleri kullanarak maneviyatını, bazıları dönemin ve dünyanın siyasî malzemelerini kullanarak hissiyatını hedef alıyor; fakat hangi cepheden olursa olsun; düşmanlarımızın tamamı da cehaletten yararlanıyor ve en önce de Türk’ü Türkçülüğe düşman etmek için çabalıyor.
Bu küçük makalenin konusu, Türkçülük düşmanları arasında en fazla kara propaganda kullanan, yani Türklüğün maneviyatını hedef alan, daha özel bir ifadeyle, İslam’ı kirli siyasetine alet edenlere ve bu iftira kampanyasına alet olanlara cevap vermektir.
