Robert Browning kadar normal ve sevgi dolu bir yaşama sahip olup da edebiyat yaparken bu denli psikopata dönüşebilen başka bir şair var mı bilmiyorum, sanırım yok.
Şiiri okurken gerilim filmi izliyormuşum gibi her satır aklımda canlandı. Dramatik monolog kullanımı ve şiirin Dük'ün perspektifinden ilerlemesi, aşırı kıskançlık ve kadına hakim olma istediğinin hastalıklı boyutunu yansıtmak için tercih edilebilecek en iyi iki yöntem olabilir.
Birine tamamen sahip olamamanın verdiği hastalıklı huzursuzluk ancak o kişiyi öldürünce sona eriyor Robert Browning'in şiirinde. Ama sadece öldürmek değil aynı zamanda o kişiyi bir sanat eserinde resmederek tabloya hapsediyor adeta. Bir kadının, otorite manyağı bir erkek tarafından nasıl objeleştirildiğini, Robert Browning'in tüyleri diken diken eden anlatımı ile okuyoruz.
