Nazi Imparatorluğu 1. Cilt

Hitler gibi tarih ve antropoloji bilmeyen bir adam için Almanları modern Âriler —ve dolayısiyle efendi ırk— saymak çok kolaydı. Hitler’e göre Almanlar “bu dünya yüzündeki insan türlerinin en üstünleri” ydiler. “Yalnız köpek, at ve kedi beslemekle kalmayıp kendi kanlarının sâflığı ile de ilgilenecek olurlarsa” yine öyle kalabileceklerdi.

Sayfa 148 - Ağaoğlu Yayınevi

Baba

Mirabeau, «Prusya,» demiştir, «ordusu olan bir devlet değil devleti olan bir ordudur.»

Sayfa 156 - Ağaoğlu Yayınevi

Reklam

Baba

“Kan ve demir” kuralının peygamberi olan bu siyaset dâhisi(Bismarck) 1866 ile 1871 yılları arasında, aşağı yukarı bin yıllık, bölünmüş Almanya’ya son verdi, onun yerine, zorla, Daha Büyük Prusya’yı, ya da, daha doğrusu, Prusya Almanyasını kurdu. İşte zamanımızda Almanya diye bildiğimiz şey bu eşsiz eserdir. Bu Almanya ve onun yetenekli halkı aşağı yukarı yüz yıldan beri, Avrupa ve bütün dünya için bir problemdi. Önce bu büyük adam, sonra Kayzer İkinci Wilhelm ve sonunda Hitler, askerî bir sınıfın ve birtakım garip aydınların yardımıyla, bu halkın kafasına bir iktidar, hâkimiyet ve militarizm hayranlığı, bir demokrasi ve kişisel özgürlük düşmanlığı, otorite ve disiplin sevgisi yerleştirdi. İşte bu ulus böyle bir büyünün altında çok yükseklere çıktı, düştü, sonra yeniden çıktı. Sonunda 1945 ilkbaharında Hitler’in ölümüyle yıkıldı.

Sayfa 157 - Ağaoğlu Yayınevi

Baba

Hegel’e göre devlet her şeydi, ya da hemen hemen her şey demekti. Devlet, der Hegel, “dünya ruhunun” en yüksek görüntüsüdür; “moral bir evren” dir; “kendini bilen ve düşünen etik kafanın, etik fikrin eylemi" dir; “görevi devletin bir üyesi olmaktan ibaret birey karşısında, devletin yüksek bir hakkı vardır. Çünkü dünya ruhunun hakkı bütün imtiyazların üstündedir...” Pekiyi, ya bireyin dünya yüzündeki mutluluğu ne olacak? Hegel buna şöyle cevap veriyor: «Dünya tarihi mutluluklar tarihi değildir. Mutluluk dönemleri tarihin boş sayfalarıdır. Çünkü bunlar çatışmasız geçen uzlaşma dönemleridir.» Savaş büyük bir temizleyicidir. Hegel'e göre “uzun bir barış halkın etik sağlığını bozar. Rüzgarın çıkmasıyla uzun bir durgunluğun sonucunda biriken pisliklerin atılması gibi...”

Sayfa 163 - Ağaoğlu Yayınevi

Baba

Goethe bir ara şöyle demişti: «Ara sıra Alman halkını düşündüğüm zaman acı bir keder duyuyorum. Alman halkı birey olarak çok saygıya değer. Ama bir araya gelince çok kötü olur. Alman halkını başka halklarla karşılaştırdığım zaman bende acı bir duygu uyanır. Ve bunu elimden geldiği kadar önlemeye çalışırım.

Sayfa 165 - Ağaoğlu Yayınevi

Baba

«Eski devleti yıkmanın yeterli olmadığını, yeni devletin önceden kurulmuş olması ve elde hazır bir halde bulunması gerektiğini anladık. 1933’de devletin bir şiddet hareketiyle devrilmesi artık söz konusu değildi. Bu arada yeni devlet kurulmuştu. Bundan sonra yapılacak iş eski devletin son kalıntılarını yok etmekti ki bu iş sadece birkaç saatimizi aldı.»

Sayfa 196 - Ağaoğlu Yayınevi