Neden Evans'a Sormadılar?

Yine bir Agatha bebeğim... Bu kadının romanlarını okurken o kadar keyf oluyorum ki ... Kesinlikle düşündüren ve soluksuz bir kitap. Hercule olmadığı için bir an emin olamadım ama Bobby ve Frankie öylesine zekice tavırlar sergilediler ki bayıldım. Güzel bir mesaj da varr: Bazen aradığın şey hemen yanı başındadır ama sen onu görmezsin ve bilmezsin. Kesinlikle okunmalı okunmalı okunmalı

Konu Agatha Christie olduğu zaman hep Hercule Poirot romanları aklıma gelir. Ama bu kitapta Poirot yoktu. Hatta Miss Marple da yoktu. Bir dedektife gerek duymadan, sıradan iki kişinin uçurumdan düşen bir insanın ölümünü şüpheli bulup araştırmaları ile başlıyordu her şey. Bobby ve arkadaşı Lady Frances bunun bir cinayet olduğuna emindi hatta katili bile bulduklarını düşünüyordu ama gerçekler öyle miydi?

İki amatörün kendi çaplarındaki dedektiflik maceraları oldukça eğlenceli, heyecanlı, gerilimli ilerliyor ve beklenmedik diyemeyeceğim bir sona doğru ilerliyor. Kitabın sonunu tahmin etmek gerçekten zor değildi aslında ama okuması yine de keyifliydi. Evans kimdi, ona neyi niye sormadılar ve benzeri soruların cevabını benden değil kitaptan almanız gerekir o yüzden yoruma burada son veriyorum.

Neden Evans'a sormadılar? Başından son sayfalarına dek bu soruyu soracak herhangi bir ipucuna bile rastlamadığım bir Agatha Christie romanı. İnsanın psikolojisi üzerinde algı oyunları oynadığına şahit olduğum bir kitaptı.
Agatha Christie'nin kitaplarında katil son ana kadar mukavemet gösteriyordu. Yine öyle oldu. Ki zaten bu tür romanları büyük bir tecessüsle okuduğumdan elimden bırakamam. Polisiye romanlarının çekiciliği burda. Tabi inceleme yazarken bu konuda daha ihtiyatlı davranmam gerekiyor, spoi vermekten kaçındığım bir türdür cinayet romanları. Fakat şunu anlıyorum ki kitabı okurken kendi aklımla düşünmüyorum. Anlatıcının aklı benim aklım oluyor ve anlatıcı bir ayrıntıyı gözden kaçırdığında ben de gözden kaçırıyorum. Bir noktayı telakki ettiğinde ben de aydınlanıyorum. Kitabın sonunda bu kanıya vardığımdan bunu buraya not etmek istedim. Ufkumu gelişleten, bana yeni yollar açan bu tarz romanları çok seviyorum.

Kitabı çok severek okudum. Yine Harika bir eser bu sefer dedektif yoktu iki kişinin olayları incelemesi sayesinde katil bulundu sanki aksiyon filmi izliyorum gibi hissettim çok güzeldi sonunu da güzel bağlamıştı şimdiden herkese keyifli okumalar

Çok eskilerden kalma bir kitap daha bitti. Kitap cidden bir solukta okunacak türden. Sanki bir film izliyor gibi . Lakin su karakter isimleri bu kadar uzun olmasa daha iyi olurdu. bence romanın en büyük sorunu buydu.

Karakterler son derece orijinal, hikaye ilginç ve hiç beklenmedik gelişen olaylar... Hercule Poirot olmadığı için okumakta tereddüt ettiğim bir kitaptır. Bir Agatha Christie klasiği olduğu için okudum. İyi ki okumuşum.

Bende ki baskısı oldukça eskiydi, sayfaları özenle okumam gerekti. Bu durum okumayızorlaştırsa da yine de eski basım kitapları seviyorum. Notlarıma göre 1994 de sanırım almışım yada o tarihte okumuşum. Ama konusunu hatırlayamadığım için yeniden keyifle okudum. Katil yine ustalıkla saklanmıştı, Agatha ustanın naif ve aristokrat anlatımı yine şahaneydi. Aslında kurban ölmeden önce katile giden yolu Evans olarak belirtmişti ama sır perdesi gözümüzün önünde olmasına rağmen keşfetmek zor ve maceralı oldu. Baskısını bulursanız okuyun derim. Bazen insan ayrıntılar arasında o kadar boğuluyorki gözünün önündeki gerçekleri ıskalıyor. Bu arada kitabı talep ettiğim anda ekleyen arkadaşlarıma da özel olarak teşekkür ederim

Severek bir çırpıda okudum. Eserlerini okumaktan bıkmayacağım yazarlar listesinde Agatha'm liste başı
Kitapta gerilim sürekli dorukta ve sizi sürekli bir sonraki sayfayı çevirmeye itiyor. Tek sıkıntısı spoiler olmasın diye veremeyeceğim bir kaç ayrıntıyı zorlama buldum. Yani mantıken sorgulanmaya açık yerler de olduğunu düşünüyorum. Onun dışında hem polisiye kısmı hem de romantik esintileriyle sevdiğim bir kitap oldu. Karakterlerden özellikle Frankie nin neşesi ve kurnazlığından hayli hoşnut kaldım. Frankie ablamız sevdiğimiz bir ablamızdı mesela o gülerdi ben gülmem diyerek,Ramiz Dayı ya bağlama isteğimi bastırıyorum.
Okumanızı tavsiye ederim

Adı gibi sıradışı bir kitap ki zaten söz konusu Agatha Cristie ise sıradanlıktan bahsedemeyiz.

Boby golf oynarken uçurumdan düşmüş bir adama rasltlıyor.Ölmek üzereyken söylediği don sözler kitabın adını oluşturuyor. Boby maktülün ceplerini karıştırırken çok güzel bir kadının resmini buluyor. Bu kişinin Evans olduğunu tagmin ediyor. Babası çok disiplinli olduğu için yetişmesi gereken yerler var bu sebeple maktülün başında beklemesi için başkasıyla anlaşıp hemen gidiyor. Aradan zaman geçiyor ve gazetede çıkan resimde maktülün cebindeki fotoğrafın değiştirildiğini fark ediyor ve tuhaf bir şekilde birileri onu öldürmeye çalışıyor. En komiği de şu ki Boby neyi bildiğini bile bilmiyor. Ve peşinde neden katiller olduğunu da...

Gerçek gözünüzün bu kadar önündeyken nasıl bunu fark etmediğinizi düşünüp afallayabilirsiniz. Bir şeyi saklamanın en iyi yolu onu göz önüne koymaktır diyor Sherlock Holmes. Agatha Crisite de romanında bu taktiği kullanıyor. On Küçük Zenci'yi ayrı tutarsak okuduğum en iyi Agatha Cristie kitabıydı.

Frankie çok sevdiğim bir karakterdi. Kitaplardaki Leydiler genellikle malikanelerinde takılan suya sabuna dokunmayan tipler oluyor. Ama Frankie'nin içinden bir dedektif çıktı resmen. Poirot'un eksikliğini hissettirnedi bana.

SPOİLER!!!!!

Frankie ile Boby'nin kitabın sonunda evlenme planları yapmaları açıkçası biraz sıradan geldi. Kitaptaki tek sevmediğim kısım bu oldu.

Askerlik dönemimde okuduğum son Agatha Christie romanı. Yazar bu kitapta da gayet başarılı heyecan ve gizemin hiç kesilmediği bir roman sunmuş. Uçurumdan aşağı düşen gizemli bir adam ile başlayan olaylar dizisi. Son sayfaya dek okurları heyecandan heyecana sürükleyen müthiş bir öykü.