Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.14
Yüksek Puanlı Nefes Yorumları ve İncelemeleri
Yüksek Puanlı Nefes sözleri ve alıntılarını, yüksek puanlı Nefes kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
8.610 üzerinden
Yazar veya sanatçı olmak isteyen bir insanın ya hapishane ya hastane ya tımarhane görmesi lazım der Bernhard'ın dedesi. İşte bu kitapta da 18 yaşında geçirdiği bir soğuk algınlığı sebebiyle ciğerleri su topluyor ve çok sevdiği dedesinin yattığı hastaneye 2 gün sonra kendisi yatmak zorunda kalıyor hemde ölüm koğuşu dedikleri ümidi kesilmiş hastaların yattığı koğuşa. Ciğerlerinden 3 kilo iltahap çekiyorlar. Rutin olarak hergün bu işlemi yapıyorlar. Yanında bir çok hasta ölüyor hepsine şahit oluyor. Bir gün çok ünlü bir general ölüyor ve bakıyor ki aynı hasta bakıcılar bi önce ki gün ölen sıradan bir insanı koydukları tabutun içine koyuyorlar onu da.
Bernhard hastane de 3.5 hafta geçiriyor ve tam 20 kilo veriyor. Ardından nekahat dönemini geçireceği başka bi hastaneye yönlendiriliyor ve taburcu oluyor. Ismiyle müsemma bu otobiyografik beşlemenin üçüncü kitabını da mutlaka okuyunuz efenim.
Otobiyografik beşlemenin üçüncü kitabı Nefes - Bir Karar.
İçime kocaman bir kasvet çöktü kitabı okurken. Bernhard'ın zor anlatımından değil içerikten dolayı. Kitabın dili yine diğer ilk iki kitap gibi akıcıydı ve kolay okunuyordu. Ama gelin görün ki anlatılanlar diğer kitaplarına göre daha kasvetliydi. Bir de üstüne kitabın büyük kısmının
Bu kitabında Thomas kendini, bütün entelektüel gelişimini borçlu olduğu dedesinin yatırıldığı hastanede bir ölüm koğuşunda bulur. Hayatının son demlerini yaşayanlar ve ümitsiz vakalar arasında, hem kendisinin hem de ailesinde tek iletişim kurabildiği insanın ölümünü çaresizce beklemek onda onulmaz yaralar açmıştır. Psikolojik çöküntü ve fiziksel ağrılarla boğuşmak, bir süre sonra varoluşuna ve geleceğine dair fikirlerinde yepyeni değişimleri getirecektir.. Yazarın gelişim evreleri okuyucuyu sorgulamaya itiyor.
Thomas Bernhard'ın otobiyografik kitap serisinin üçüncü kitabı olan Nefes'i de dün bitirdim. Yazarın kalemine gerçekten hayranım, betimleme yeteneği ve o iğneleyici anlatım tarzı çok hoşuma gidiyor. Ne kadar kitapların arasına bir zaman farkı koymak istesem de elime bir başka kitap alınca rahat edemiyorum ve hemen bir sonraki kitabına geçiyorum. Nefes'i bitirdikten sonra da anında Soğuk'a başladım. Nefes biraz daha yazarın o dönemlerde yaşadığı acılara yoğunlaşıyor çünkü tam da onun için değerli olan bir yakınını kaybediyor, annesi ile de hiç olmadığı kadar yakınlaştığı esnada maalesef üzücü bir haber alıyor. Aynı şekilde dört yıl boyunca hastanelerde yatmasına sebebiyet veren Akciğer rahatsızlığı da bu kitapta konu ediniyor, aynı şekilde devamı Soğuk da hastalığı üzerine yoğunlaşıyor. Çok beğendiğim ve bana otobiyografik kitapları sevdiren bir seri oldu. Diğer iki kitabını da hemen bitirmek için heyecanlanıyorum.
Kitabı okumamış olanlar incelemeyi okumasalar daha iyi olur.
Her açıdan yazarın hayatındaki dönüm noktalarının anlatıldığı, serinin önemli kitaplarından biri bence bu kitap. Henüz 18'li yaşlarındayken yatırıldığı "ölüm koğuşu"nda birkaç saatte bir hastaların öldüğünü, onların yerini yeni hastaların aldığını ve bu döngünün sürekli devam ettiğini görmesini, yazarın da belirttiği gibi daha önce ölen insanları gördüğü halde ve kendisi de küçük yaşlarından beri çokça intiharı düşündüğü halde, bir insanın ölüm sürecine bu ölüm koğuşunda şahit olması ve yazarın hayatta kalma savaşını okuyoruz. Bir de acısız bir ölüme bütün hastaların imrenerek bakmasını... Yine, kendisine rol model aldığı, kendisi için hayatındaki en önemli insan olan büyükbabasının ölümü, bunun sonucunda da ilk defa annesiyle yakın bir ilişki kurması, hatta yazarın kitaplarla, edebiyatla ilgilenmeye başlaması da apayrı bir dönüm noktasıydı bence.
Bu arada yazarın doktorlara, tıp bilimine olan öfkesinin sebebini de çok net anlamış oldum bu kitapla.
Çok etkilenerek, gözlerim dolarak okuduğum bir kitap oldu yine.