Kendi kendiyle savaşan kadın Afife Jale. 17 yaşında, sahneye çıkan ilk Müslüman kadın olmanın ağırlığı, zorluğu ve savaşı karşısında kaybetmiş bir kadın.
Karşısına çıkan toplum baskıyla baş edememiş, arkasında da tiyatro üstatlarının desteğini bulamamış olmasıyla bedenini ve ruhunu morfine teslim etmiş bir kadın. Tam Selahattin Bey ile sevgiyi, sevmeyi ve sevilmeyi bulmuşken, bağımlılığından kurtulamayıp kendi kendini imha etmiş.
Onu sahneye itenlerin, hızla yok olması, bağımlılığının hızla artması, güçlü bir karaktere sahip olmaması, yaşının küçük olması ve hayatındaki iki kadın dışında başka desteği olmaması onu hem yalnız bırakmış hem de haketmediği bir sona sürüklemiş.
Cumhuriyetin ilanından önce başlayan sanat ve sanatçıyla savaş, Cumhuriyetin ilanıyla yerini barışa ve özgürlüğe bırakmış gibi görünse de, hiçte kolay olmamış sanatçıların hakettikleri değeri bulmaları (ki hala bile bulmuş değiller bence). Bu yüzden olsa gerek yine en haklı haliyle "Efendiler; hepiniz milletvekili olabilirsiniz. Bakan olabilirsiniz, hatta Cumhurbaşkanı olabilirsiniz. Fakat sanatçı olamazsınız." demiş Mustafa Kemal Atatürk
️Bir hastane odasında, tiyatroyu sadece dergilerden takip edecek kadar sağlığıyla 35 yaşında ama 100 yıllık yorgunla, onu unutanlara kırgın, kendine kızgın hayata veda etmiş Afife.
‘Eğer cenaze aracının şöförü olmasa idi tabutu taşıyacak 4. Kişiyi bulmak gerekecekti’ diyen eski kocası Afife Jalenin nasıl bir yalnızlıkla öldüğünü en iyi şekilde özetlemiş.
