Ne tende cân ile sensüz ümîd-i sıhhat olur
Ne cân bedende gam-ı firkatünle râhat olur
***
Ne çâre var ki fırâkunla eglenem bir dem
Ne tâli’üm meded eyler visâle fursat olur
Bela budur ki alışdı belâlarunla gönül
Gamun da gelse dile bâ’is-i meserret olur
(Asıl bela şu ki, gönül belalarınla alıştı Şimdi gönüle gamın da gelse sevinç sebebi oluyor)