Gerçekten içim de öyle bir his vardı ki, sanki yalnız kalpten müteşekkil idim. Bundan böyle kırılmasına, yaralanmasına imkan olmayan bir kalp.
Böylece dünyaya doğru yürüdüm. Tamamen hasara uğramış panik halindeki dünyaya bütün gücümle haykırdım: «Kalb nizi alınız kardeşlerim! Kalbinizi alınız ! »
O öldürürse, öldürmek suç olamaz, adaleti yerine getirmek olurdu. Saf ve temiz olmayan birşeyi yapamazdı. Kalpli bir adamdı, baştan aşağı kalpti gerçekten.
hiçbir şey olmamak ona harikulade yakışıyordu. Hiçkimse ve herkesdi. İspatlanacak hiçbir şeyi, ulaşacağı hiçbir şeyi yoktu. Tüm olarak başarmışlı, bir kaya gibi.
Alacakaranlık, mazotlu sular beni rahatlatırdı. Hızla akan çaya, altüst olmuş düşüncelerimi ve duvguları mı boşaltırdım.
Sadece pek az insan kendi kendilerine- «Yaşadım.» diyebilir. Bunun için kitaplar var - herkes başkasının yerine yaşayabilsin diye.»