Tahtırevanı taşıyanlar değerli yüklerini yavaşça yere bırakıp perdeleri yana çektiler. Tapınağın efendisi, dişi bir aslanın yumuşak hareketlerini andıran bir zarafetle aşağı indi. Meşalelerin oynaşan alevinde, kuzguni siyah saçları, parıltılı dalgalar halinde çıplak bedeninden aşağı doğru akıyordu. Göğüslerinin ucuna karanlıkta bembeyaz ışıldayan yakutlar iliştirilmiş, narin kalçalarının üzerine altın bir kemer takılmıştı. Parlak siyah kirpiklerinin arasından masmavi gözleri ışıldıyordu. Serenit, dilini kıpkırmızı boyalı dudaklarında gezdirdi ve sonra konuşmaya başladı:
"Dagon, sana konukseverliğin için teşekkür ederim. Yaşamı bahşeden ıştar'dır, onu geri alan da. Tarlaları sulayan İştar'dır, kuraklığı veren de. İştar, sürüleri bereketli kılar ve daha sonra kurtlara teslim eder, ne isterse onu yapar. İşte bu nedenle, verdiği sürece onun merhametinin tadını çıkarınve öfkesinden korkun!"
