Şiir; daha önce hissedilemeyen duyguları bile kağıt üzerinde görme şeklidir.
Şair; hislerini paylaşmayı sevmeyenlerin, yalnızlığına ortak olan kalem kağıda kaçış yolunu seçen bireylerdir. Hislerini bir dışa yansıtma aracıdır.
Şiir okuyucusu ise şairin hislerinden aldıkları kelimeleri kendi kalplerine doğru yönlendirir.
Çeşitli duyguları tadar insan şiirlerle. Kelimeler daha bir anlamlı gelir. Vurgular daha çok işler insan içine. İşte Ahmet Telli o duyguları siz yaşıyormuşcasına betimler sözcükleriyle. Bazen noktayı dizenin ardına değilde duygunun sonuna koyar.
Sevgilinin gözden kayboluşu, sabrın azalışı, atlıların gözden kayboluşunu seyredersiniz şiirlerde. Yitip giden bütün aşkların, bütün bilerek vazgeçişlerin ve bütün ayrılıkların ortasında buluruz kendimizi.
NİDA
Genciken,
Günler her şeye yeterken,
Berduş bulutlar gibi dolaşırken dünya denilen alacakaranlık güzergahta,
Cesaretimi ilk kez nerede keşfettim düşünsem hatırlarım.
Belki korkuyu tepeden tırnağa yaşadığım bir gündü,
Söz çakmaktaşından sıçrayan kıvılcım olsa nafiledir.
Hükmü hengâmedir artık kalbim dediğim muallakta
Geyiğini yitirmiş dağ, şiirini unutmuş dil neye yarar
