Nietzsche ve Felsefe
Gilles DeleuzeEn Eski Nietzsche ve Felsefe Sözleri ve Alıntıları
En Eski Nietzsche ve Felsefe sözleri ve alıntılarını, en eski Nietzsche ve Felsefe kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ayrım, varoluşu oluşturan ve özden ayrılamaz kılgın bir olumlamanın nesnesidir. Nietzsche'nin "evet"i diyalektik "hayır"ın karşıtıdır; olumlama, diyalektik olumsuzlamanın; ayrım, diyalektik çelişkinin; sevinç ve zevk, diyalektik işin; hafiflik ve dans, diyalektik ağırlığın; güzel sorumsuzluk da diyalektik sorumluluğun karşıtıdır.
Masumiyet
İstenci ikiye ayırıyoruz, etkime ve kendini sakınma gücünü yüklediğimiz özgür iradeye sahip tarafsız bir özne yaratıyoruz. Varoluşun yanındaki durumumuz şöyle: Ne dünyaya değer biçebilecek (onu “tartabilecek”) istenci tanıdık daha, ne de varoluşu yorumlayabilecek kuvveti. Böylece bizzat varoluşu yadsıyoruz, yorumlamanın yerine değersizleştirmeyi geçiriyoruz, değersizleştirmeyi de yorumlama ve değer biçme tarzı olarak icat ediyoruz. “Diğerleri arasında bir yorumlama boğulup gitti ama olası tek yorumlama diye geçtiğinden, varoluşun hiç anlamı yokmuş, her şey boşmuş gibi geliyor”81. Yazık ki kötü oyuncularız. Varoluşun, kuvvet ve istencin oyunudur masumiyet. Olumlanan ve değer biçilen varoluş, yapabileceğinde ayrı düşürülmeyen kuvvet, ikiye ayrılmayan istenç; işte masumiyetin ilk yakın tahmini.
Rastlantıyı olumlamayı bilmek aynı zamanda oynamayı da bilmek demektir. Ancak biz oynamayı bilmiyoruz: “Sıçrayışı boşa gitmiş bir kaplan gibi çekingen, utanmış, beceriksiz: Ey üstinsanlar! İşte ben sizi böyle bir yerlere sıvışırken ne çok gördüm. Boşa gitti attığınız zar. Ama bunun ne önemi var siz diğer barbutçular için! Öğrendiniz gerektiği gibi oynamayı ve önemsememeyi” Kötü oyuncu, çok sayıdaki zar atışına bel bağlar: Arzu ediyorum diyebileceği kombinezonu getirmek için nedenselliği ve olasılığı ancak bu şekilde tasarrufuna alır; kombinezonun kendisini nedenselliğin gerisinde saklı, ulaşılacak bir hedef olarak ortaya koyar.
Çileci ideal insanı ne ister? Yaşamı yadsır, aşağılaşmış bir yaşamı, soysuzlaşmış ve aşağılaşmış kendi yaşamını isteyen odur, kendi tipinin ve tabii bunun gücünün ve zaferinin muhafazasını, tepkin kuvvetlerin zafer ve sirayetinin muhafazasını ister. İşte bu noktada tepkin kuvvetler onları zafere götürecek o kaygı uyandırıcı haliyle yüklenen hiçlik istencidir sadece. Tepkin kuvvetleri, yaşamın kendi kendisiyle çelişmesinin, kendini yadsımasının ve yok etmesinin gerektiği yol olarak kullanan da aynı hiçlik istencidir. Yaşamdan “üstün” olarak adlandırılan değerlere can veren en başından beri hiçlik istencidir.
“Baskıcı herhangi bir kuvvetin dışarı patlamayı engellemesiyle çıkış bulamayan bütün içgüdüler, içe dönerler: Ben buna insanın içselleştirmesi diyorum... Huzursuz vicdanın kökeni de burasıdır”. Hınç işini işte bu anlamda huzursuz vicdan üstlenir. Hınç bize böyle göründüğünde korkunç bir çağrıdan, bir girişimden ve salgın yayıcı bir istençten ayrılmaz. Ayartıcı bir aşkın himayesinde saklı tutar nefretini: Senin iyiliğin için seni affediyorum; bana katılırsın diye seni seviyorum, bana katılıncaya dek seveceğim seni, bizzat sen de acılı biri oluncaya, hasta, tepkin ve iyi biri oluncaya dek... “Hıncın insanları intikamlerinin o en yüksek, kesin ve parlak zaferine ne zaman kavuşacaklar? Kendi bedbahtlıklarını, bütün bedbahtlıkları, mutlu olanların vicdanına düşürdüklerinde hiç kuşkusuz, öyle ki bunlar mutlu olduklarından dolayı yüzleri kızarıp birbirlerine “Bunca bedbahtlık varken mutluluk utanç verici” diyecekler”
Bir şeyin ne kadar anlamı varsa o kadar da kendine egemen olabilecek kuvvetler vardır.
Sayfa 15
O iyi mi kötü mü?
“Sen kötüsün, öyleyse ben iyiyim.” Bu formülde konuşan köledir. Burada da bir takım değerlerin yaratıldığını yadsıyamayız. Ama ne garip değerlerdir bunlar! Ötekinin kötü olarak ortaya konmasıyla başlar. Kendine iyi diyene, işte şimdi kötü denmeye başlandı. Bu “kötü” eyleyendir, kendini eylemekten alıkoymayandır, eylemi üçüncü kişiler üzerindeki
Sayfa 151