Nihayet dergi Eylül sayısında bir hatırlatma yapıyor: Güzellik sadece estetiğin değil, aynı zamanda ahlâkın konusudur. Genel geçer bir tespit var başlığında: Güzeli herkes sever. Her şeyin endüstrisi var, güzelliğin de... Güzel olmak artık Allah vergisi değil, kişinin estetik ve tıbbi enstrümanları kullanarak edinebileceği bir özellik haline geldi. Yeter ki gerekli zamanı, emeği ve parayı ayırsın. Küresel iktisadın temelinde hastalığı, fakirliği bireysel sorumluluk hanesine kaydeden bir anlayış var. Güzellik de bu kervana katıldı. Böyle olunca güzel olmayan hiç bir yüzü kamusal alanda görmek istemiyoruz. Sosyolog Zülküf Kara’ya göre, “Endüstriyel güzellik günümüzde bir baskı aracı, hemen herkesin kendini dismorfik, çirkin hissettiği bir baskı bu”. Seyfettin Kurt, güzelliğin ideolojisini ahsen-i takvimden esfeli safiline acıklı bir yürüyüş olarak niteliyor. Dr. Nilgün Ertugay kadınların yaşlanma korkusu, mucize beklentileri ve güzel olma arzularına dair gözlemlerini paylaşıyor. Emel Sayın’ın terzisi Modalı Yüksel ile Abdülhamid’in Parlak Hafız’ının torunu Sitare Yurdanur Parlak... Dillere destan güzellerin huzurevi yolculuğu, güzelliğin geçiciliğine dair bir hatırlatma. Sabahattin Ali’nin Köstence Güzellik Kraliçesi öyküsü üzerinden tescilli güzellerin sağır kulaklara mahkumiyetine dair tartışma, güzellerin bahtı ve tahtı üzerine tefekküre kapı aralıyor. Modern çağda iyilik ile güzellik birbirinden boşandırılmış olsa da iyilik ve güzelliğin bir arada olduğu bilgisi hepimizde kayıtlı. Yoksa sırf yüzü güzel diye bir suçlunun daha az ceza almasını nasıl açıklayabiliriz? “Ayrımcılık” moda tabiri yeterli mi? Şerife Slocum iki akademik araştırmayı yorumladı güzellere açılan kredi üzerinden. Velhasıl güzeli herkes sever, ama güzellik konusunda herkesin kafası oldukça karışık. İşte bu yüzden “Kafası karışıklar için güzelin tarihi ve tarifi”ni ortaya koyan yazı ve röportajlar var bu ayki Nihayet’te.
