Nunca volveré a ver el mundo : textos desde la cárcel
Ahmet AltanQuotes
Pautus'un hikâyesini bir kere daha hatırlamak zorunda kalıyoruz. Romalı bir komutandı Pautus, bir ayaklanma düzenledi. Yakalandı. İdama mahkûm oldu. Soylu olduğu için Roma geleneklerine göre kendi hayatını kendi elleriyle alma hakkı tanındı; bir odaya sokup yanına bir hançer bıraktılar. Annesi, babası, karısı, yakınları, dostları kapıda yere yıkılan vücudun düşüşünü duymak için kederle bekliyor ama kendini bıçaklayan Pautus'un düşen vücudunun sesi yerine bir türlü kendini öldüremeyen adamın ayak seslerini duyuyorlardı. Sessiz bir utanç hepsini sarmıştı. Sonunda bu utanca dayanamayan karısı hiç kimseye bir şey söylemeden kapıyı açıp içeri girdi, masanın üstünde duran hançeri alıp kendi karnına sapladı, sonra çıkardığı hançeri kocasına uzattı. ? Pautus, bak acımıyor. Pautus'lara bir kadın gerekiyor, cesur bir kadın, onların dokunmaya korktuğu hançeri alıp karnına saplayacak bir kadın. 'Bak acımıyor' diyecek bir kadın.
“I will forget you but you will remember me .”
“I am a writer.
I am neither where I am nor where I am not.
You can prison me but you can not keep me here...”
Silence. A deep, dark silence. There was neither sound nor movement. Life had suddenly stopped. It did not stir. It was cold and lifeless. Life was dead. It had died suddenly. I was alive, but life was dead.
Sayfa 92
"When you touch time with the tips of your fingers, it laughs all at once and scatters like dust."
Time did not laugh here.
It did not laugh even when I touched it with my fingertips...