Bu kitap hakkında ne diyebileceğimi bile bilmiyorum. Tek kelime ile muhteşemdi! Her şeyi ile. Anlatım, konu, edebi dil, verilen mesajlar, psikolojik analizler... Hepsi harika biçimde kitaba yedirilmişti.
Öncelikle anlatımla başlayayım: Bu, Victor Hugo'dan sonra okuduğum en güçlü anlatımdı! Her şey zihnimde öylesine canlandı ki yazarın anlattığı duyguları uç noktalara kadar yaşadım. Olaylara sanki benim başıma gelmiş gibi tepki verdim. Bill yokuş aşağı Gümüş ile inerken rüzgarı saçlarımda hissettim adeta. King hayal etmenizi sağlamıyor, hayal etmeye zorluyor.
Stephen King dünyanın en yaratıcı yazarlarından. Kitap boyunca "Bunu nasıl düşünebilir bir insan?" diye sorup durdum kendime. Adam soyadının hakkını fazlasıyla veriyor.
Anlatımından bahsetmiştim. Edebî dil olarak dünya klasiklerinden aşağı kalır yanı yok ki, King'in çoğu kitabının yüz yıl hatta daha fazla zaman geçse bile okunacağına eminim.
Hem psikolojik hem kültürel birikimi çok fazla yazarın ve bunu kitaplarına yansıtmayı iyi biliyor. Özellikle psikolojik yön öyle ağır ki bazı kitaplarında, bitirdikten sonra hayata kaldığım yerden devam edemiyorum.
Sanırım beni en çok etkileyen şey kitaptaki zaman kavramıydı: Geçmişlerini arayan yetişkinler. Büyümek istemiyor olsan bile çocukluğu, o saf arzuyu yitirmek. Çocukluktaki masum sevgiyi, arkadaşlarını, ânı yaşamayı, ucu bucağı olmayan mutluluğu ve en önemlisi, sonsuz inancı, hayal gücünü yitirmek. Ve asla ama asla geri dönememek. İnsanda buruk bir acı bırakıyor bunu okumak, ama olgunlaştırıyor da.
O, en sevdiğim kitaplardan birisi.
