Yoksa onları ayıran o denizler, martılar, albatroslar mıydı? Yıllar sonra birbirlerine rastladıkları anda izi hiç silinmeyen aşkın küllenen ateşi de yeniden alevlenmişti. Sahildeki bankta oturmuşlardı. Dalgacıklara takılan suskun bakışlarında pişmanlıklar uzayıp gidiyordu. Eski günlerdeydiler... Aziz kendisini ne kadar severse sevsin, İnci onun uçsuz bucaksız okyanuslara duyduğu özlemle ve sonsuz özgürlük tutkusuyla baş edemezdi. Dalgalara, martılara, albatroslara yenik düşmüştü. Can''ın gemisiyle rıhtımdan uzaklaştığı zaman öleceğini sanmıştı. Diplomat Turgut beyle evlenmeseydi, belki de kaybolup gidecekti onun o sonsuz özgürlük sandığı engin denizlerinde... Aziz ise gençlik coşkusunun nelere mal olacağını bilememişti. Ömür boyu asla vazgeçmediği aşkının kabusa dönüşeceğini ve böylesine vurgun yiyeceğini... O sadece, kendisini ısrarla çağıran hayalindeki sonsuz maviliklerin, beyaz köpüklü mor dalgaların peşine takılıp gitmişti. Ve de o denizlerin, martıların, albatrosların... Elinizdeki kitap, Ayhan Büyükünal''ın onbirinci romanıdır. Edebiyat dalında kazandığı beş ödülden ikisi Kültür Bakanlığı tarafından verilmiştir
