O Vakıt Son Mimoza

 Okuyacaklarıma Ekle
6,0/10  (13 Oy) · 
23 okunma  · 
2 beğeni  · 
540 gösterim
“İçeri girdiğimizde boş gözlerle tavana bakıyordun. Sonra bize döndün, gülümsemeye çalıştın. Sana başka bir gözle bakıyordum artık. Yalnız ben değil, hepimiz öyle bakıyorduk. Bizi kandırmıştın. Ama en acısı, hiçbir şey olmamış, hastaneye yatacağın güne kadar gizli gizli içmemişsin gibi kandırmaya devam ediyordun. Ne yapabilirdik? Bu koşullarda kızamaz, eleştiremez, kalbini kıramazdık. Olan olmuş, her şey bitmişti artık.”

O Vakıt Son Mimoza, Cemil Kavukçu’nun belki en hüzünlü kitabı. Alkol bağımlılığı nedeniyle hastaneye yatırılmış bir dost, zaman kavramını yitirmiş yaşlı bir anne, batmak üzere bulunan, hedefsiz, menzilsiz bir gemiye toplanmış düşsel çocukluk kahramanları… Kavukçu’nun, yaşamı her yönüyle kavrayan, her duygunun hakkını veren öykülerinde sıra hüzünde… Ama okuyunca göreceksiniz; en umutsuz anlarımızda bile bahçemize bir fidan diker, bir sokak hayvanıyla dost olur, ölüm döşeğinde gülümseriz. Çünkü insan asıl umudunu kaybettiği zaman ölür.
  • Baskı Tarihi:
    Kasım 2015
  • Sayfa Sayısı:
    96
  • ISBN:
    9789750728297
  • Yayınevi:
    Can Yayınları
  • Kitabın Türü:
    Hikaye (Öykü), Edebiyat
Sinan Tütüncüler
Sinan Tütüncüler 
 11 Ağu 2016 · Kitabı okudu · 3 günde · 5/10 puan

Kitap incelemeye öncelikle kitabın isminden başlayalım. 1000Kitap'da da kitabın ismi "O Vakit Son Mimoza" olarak verilmiş. Oysa kitabın ismi "O vakıt son mimoza". Evet, yazım kuralları gereği "vakit" kelimesi doğru olmakla birlikte, Cemil Kavukçu kitabın ismindeki kelimeyi, hikayenin içindeki karakterin kelimeyi söyleyiş şekli ile kullanmış, yani "vakıt". Bu doğru bir tercih midir, yoksa yanlış mı, onu uzman edebiyat eleştirmenleri yapmak durumunda ama bizler yazarın tercihine saygı duymak zorundayız.

Kitabı okumadan önce yaptığım kısa incelemede (arka kapak, içindekiler vs) bir öykü kitabı ile karşılaştığımı düşündüm. Fakat ilk üç öykü birbiri ile bağlantılıydı. uzun bir öykü ya da kısa bir romanla karşı karşıya kaldığım kanaatine varmışken, dördüncü kısımda bambaşka bir öykü ile karşılaştım. Beşinci kısımda yine başka bir öykü karşıma çıktı, ardından gelen dört kısımda ise öyküden çok fıkrayı andıran kısa anlatılar yer alıyor.

İlk üç bölümde yer alan ve bir alkoliğin son demlerini bir çok farklı kişinin gözünden anlatılan hikaye bence oldukça başarılı. Hoş bir anlatım dili, güçlü karakterler ve yaşamla güçlü bir bağ kuran bir hikaye ile karşılaştığımı söyleyebilirim. Ancak ardından gelen hikayeler ve fıkralar, açıkcası bir dolgu malzemesi tadı bıraktı zihnimde.

Cemil Kavukçu da hikayelerine kendini yerleştirmeyi seven yazarlardan. İlk üç hikayenin son bölümünde, cenaze töreninde kendisini hissettirdi. Beşinci hikayede ise doğrudan ismi ile yer aldı. Hatta o hikayede, ilk üç hikayenin parçaları da fon olarak yerleştirilmişti ama ortaya başarılı bir hikaye çıktığını söyleyemeyeceğim.

Cemil Kavukçu'nun Can Yayınlarından 19. kitabı olduğunu fark ettim. Hemen hemen her yıl bir kitabının basımı yapılıyor. Diğer kitaplarını okuma fırsatını bulamadığım için yorum yapmam güç, ancak eğer benzer tarzda kitaplar ise, her yıl bir kitap çıkarmaktan ise daha uzun aralıklarla daha iyi damıtılmış, daha yoğun kitaplar yayınlamasının daha doğru olabileceğini düşünüyorum. Yazarların, kitaplarını yayına vermeden önce bir süre dinlenmeye bırakmalarında fayda olabilir.

3
6