“Bu eser, dünyaya gelişimden bugüne kadar en hususi renkleri, çizgileri ve sesleriyle hayatımın hikayesi ve asıl O’nu tanıdıktan sonra manasını anlamaya başladığım vücut hikmetinin bende tecelli eden yakıcı ifadesidir. Bu bakımdan,kendilerini görünceye kadar malik olabildiğim birbuçuk esere nispetle bugün 60 cildi aşan ve hepsini birden o nura borçlu bildiğim eserler arasında, şimdikini başköşeye oturtulması lazım ve en mahrem iç ve dış iklimlere doğru bir belirtiş olarak takdim ederim.”
Necip Fazıl kitabına bu sözlerle başlıyor. Kitap üç bölümden oluşuyor. “Tanıyıncaya Kadar”, “Tanıdıktan Sonra” ve “ O Günden Beri” … Hayatını sanki yakın bir dostuna anlatır gibi anlatıyor Necip Fazıl.. Küçükken yaşadığı konaktan, babasının kendisiyle hiç ilgilenmediğinden, zekasıyla kendini herkese hayran bırakan (özellikle büyükbabasına) çocukluğundan, okul hayatından, hayatının en kötü dönemlerini yaşadığı Paris hayatından, bankada çalıştığından ve en önemlisi Abdulhakim Arvasi hazretlerini tanıdıktan sonra nasıl değiştiğinden, hapishane yıllarından bahsediyor.
Kitabı okuduktan sonra Necip Fazıl hakkında ne az şey biliyormuşum diye düşündüm. Zaman zaman sıkılsam da kitabı iyi ki okumuşum dedim.
Necip Fazıl Kısakürek kendini böylesine yerden yere vurarak anlatması…
Sonrasında sevgilisi ile karşılaşıp dünyasının değişmesi üşümüş ruhuma güneş etkisi oluşturdu.
İlkin lisedeyken okumuştum fakat böylesi bi etki oluşturmamıştı kalbimde. İyi ki tekrardan okumuşum.
