Necip Fazılın otobiyografisi. "O ve Ben" ilk elime aldığımda daha farklı bir anlatım düşünmüştüm genelde otobiyografi türü eserler insanı boğar ama bu öyle değildi. Gayet anlaşılır ve akıcı, Necip Fazılın bebekliğinden, çocukluğuna, ilk gençliğine ve ilk şiir yazmalarından sonraki yaşadığı sürece değinmiş kendi kalemi ile kendini ifade etmiş. Çok ayrıntılı bilgi yok hayatına girenlerden ama okuyunca herşeyi yerli yerine koyup onun yaşadığı hayata gidip dolaşabiliyorsunuz. Benim asıl dikkatimi çeken nokta kendisini öven 17 lik şair diyerek aralarına dahil ettiği çoğu yazarın Allahı bulma yolundaki sürecinde yanından ayrılıp yazdığı yazıları eleştirmeleri oldu, demekki dedim bu devran hep böyle gelmiş, kendş görüşü dışında yazı yazan ya da fikir beyan edenler her daim bir taşlamaya maruz kalmışlar. O ve Ben ilk adını duyduğumda üstadın tanıştıktan sonra eserlerine yön veren, Düşünce dünyasında yeni bir ufuk açan hocası Abdülhakim Arvasi Efendi hazretlerini düşünmemiş idim. Okuyunca dedim kş bu nasıl bir bağlılık, bu nasıl bir edep. O kadar güzel anlatılabilir mi bir hocaya olan sevgi. Ama üstadı okuyunca edep imiş dedim her şeyin başı, muhabbetin başı da edepmiş, sonuda. Bu öyle bir edep ki adını dahi söylemiyor tıpkı Rabbimizin Hz Muhammed(sav) demek yerine Habibim demesi gibi. Bu da bir edeptir. Demek ki sevmelerin başı da edep sonu da... Hapishane hayatından kısaca bahsetmiş üstad genelde değindiği nokta Efendim diye kalbini durduracak kadar çok sevdiği Arvasi Hazretleri. Okuyun eğer üstadın hakkında bir kuble dahi olsa bilgi edinmek ve ufkunu bilmek istiyorsanız, tğm eserlerinden önce bunu okuyun. İyi okumalar
