Brandon Sanderson’ın entelektüel birikiminin zayıflığı ve dünya görüşündeki bazı köşeli alanlar bu kitapta iyice ortaya çıkmış. Diyalogların niteliği ve karakterlerin gelişim süreçleri oldukça amatör. Yazarın bakış açısı genel olarak sığ, yer yer didaktik öğelerle okuyucusuna ateizm, hedonizm ve nihilizm gibi kavramları güzellemeye çalışmış. Fakat bunu popülist bir siyasetçi gibi yapmaya çalıştığı için çok iğreti duruyor. Bunun yanı sıra okura şöyle ters köşe yaptırayım, okuru böyle etkileyeyim derken ortaya vasatın altında bir eser çıkarmış. Bu yersiz çaba fark ediliyor. Bu kitapta karakterler ve genel hikaye oldukça yüzeysel ve sıkıcı.
-spoiler-
Szeth’in Dalinar’a bağlılığı dünya üzerinde yazılmış en saçma kurgu olabilir. Bir olayın altı doldurulmalı, hele ki Szeth gibi iyi kurgulanmış, sıra dışı, kadim bir varlığın anlık verdiği bir karar ile Dalinar’ın tarafına geçmesi tek kelime ile korkunçtu. Başka hiç bir karakterin bunu sorgulamaması ise ayrı bir konu.
Yazar Jasnah gibi tapılası, rockstar edasında bir karakteri, sıkıcı bir mürebbiyeye dönüştürmüş. Shallan ve Kaladin ise kıt akıllı. O kadar saçma, anlamsız, beyinden mahrum düşünceleri var ki, çevrenizde böyle insanlar olsa aynı ortamda bulunmak dahi istemezsiniz. Adolin nargile cafelerdeki yüzeysel tiplere benziyor. Renarin’in hikayesi de çok zorlamaydı.
En dişe dokunur şey kişisel olarak hayranlık duyduğum Taravangian’ın diyagramı inceleyecek zekaya ulaşmasıydı. Yokelçilerin gerçek kökeni ve savaş sahnelerine de söyleyecek söz yok.
