OBLOMOV/GONÇAROV
Ah Oblomov ahhhh!!!
Kitabın en başlarında şu cümleyle kendisine hayran bıraktı Oblomov;Toplumdan kovmak mı? dedi. Bu, kötü bireyde yüce bir özelliğin var olduğunu, onun bozulmuş bir insan ama gene de bir insan, yani sizin gibi bir insan olduğunu unutuyorsunuz... Kovmak, uzaklaştırmak ha! Ama insanların arasından, doğanın koynundan, Tanrı'nın sevgisinden nasıl kovabilirsiniz ki onu?
Ben çok sevdim Oblomov'u, öyle iyi öyle temiz bir yüreğe sahiptiki, hayalini kurduğumuz insanlığın temsiliydi. Bir çokları tembel dedi ona, oysa ben küskün diyorum ona...
Büyük hayallerle başlamıştı o da bu yolculuğa ve iyiliğiyle herşeyin üstesinden geleceğini düşünüyordu. Umutları vardı, oblomovkada yeşerecekti bu umutlar...
Ama olmuyor işte, kötülük ve kötü ruhlar öyle sarmış ki dünyayı, bitip tükeniyor insan. Oblomov da tükenmişti. Boşvermişti, hayatı, yaşamayı, hayallerini...
Uykuya teslim etmişti kendisini, çünkü gerçekleri unuttuğu tek yer uykuydu.
Şimdi hangimiz bunun adına tembellik diyebilir?
Dostluğu, sevgiyi, aşkı, öğrendim ben bu kitapta ve tertemiz kalbinin saflığıyla bir insanın var olduğunu hayal ettim. Evet yaşadı bu dünyada belkide hala yaşıyor temiz ve saf insanların kalbinde...
Ne söyleyebilirim ki kitapla ilgili? Neresini anlatsam, düğüm çözülür ve kitap zevkle okunmaz olur. İyisimi ben az ve öz bu kadarla yetineyim. Siz alın kitabı ve büyük zevkle okuyun. Ve lütfen sevin Oblomov'u çünkü o sizleri ve tüm insanları çok seviyor...
Sevgiyle ve kitapla kalın...
