Ahh, şükür ki kendimi öldürmeden bitirebildim. Oblomov'dan başka tembellik üzerine daha korkunç bir karakter bulamayız sanırım. Her ne kadar böyle söylesem de ben Oblomov'a da pek de kızamıyorum. Ailesi tarafından tembelliğe alıştırılmış bir çocuk Oblomov hatta tembellik kavramı bizzat öğretilmiş bence ona. Bireysel işlerini kendi başına yapması engellenmiş, durduk yere okuldan alınmış (hasta falan değil yani okula bile bazen göndermemişler yorulmasın diye), çoraplarını bile başkası giydirmiş. Hayattaki tek gayesi yemek yemek ve yatmak olmuş (hiç hayalimdeki hayat falan demeyin içinizden de böyle şeyler geçiyorsa hemen Oblomov'u okuyun). Öyle soyutlamış ki kendini öyle tembelleştirmiş ki odalardan odalara geçmeye bile üşeniyor maalesef. Böyle bir insanın, insanlığa ne gibi bir katkısı olabilir ki?
Aslına bakılırsa Gançarov'da da bir "Oblomovluk" var. Yazar da Oblomov gibi memurluktan istifa etmiş, arkadaşları tarafından da biraz tembel olarak tanımlanıyormuş. Acaba kendini anlatmış olabilir mi diye bir düşünmedim değil.
Gançarov'un burada bizlere asıl vermek istediği mesajın Rus tembelliği ve Almanların ne kadar çalışkan olduğu meselesidir diye düşünüyorum. Çünkü Oblomov'un arkadaşı Andrey Ştoltz, Alman bir babanın çocuğu olup, disiplinli ve sorumluluk bilinci net olarak verilmiş bir karakter. Oblomov'un tam tersi yani. İki zıt karakter üzerinden yazar bizlere bazı mesajları net bir şekilde veriyor.
Uzun bir süre işlerimi ertelemeyeceğim sanırım. Haydi siz de hemen kalkın şu Oblomovluk'u üzerimizden çabucak atalım. Sevgiler...
