Orhan Gazi'nin bir şey duyacağı yoktu. Hanımına gülümsedi, sırtını sıvazladı, yaşlı gözlerle ona baktı sonra kaldığı yerden devam etti. Nilüfer Hanım baktı ki söz bir işe yaramıyor, Orhan Gazi'nin koluna girerek biraz da zorla onu bahçeye doğru yürümeye zorladı. Bahçeye çıkınca Orhan Gazi kendine gelir gibi oldu. Derin derin nefes aldı. Sonra ellerini açıp;
-Ya İlahi! Ey göklerin, yerin her şeyin tek sahibi olan yüce Allah'ım... Ben garip, aciz, günahkar bir kulunum. Benim senden bir şey istemeye yüzüm yok. Fakat Senden başka da gidecek kapım yok. Sen af dileyenleri af edersin... Tövbe edenlerin tövbesini kabul edersin. Ben seni seviyorum. Senin sevdiğin her şeyi seviyorum. Sevdiklerinin hürmetine, Senden isteyip de verdiklerinin hürmetine bu aciz kuluna merhamet et ve oğlumu bana kavuştur. Onu Müslüman göreyim bu bana yeter. İnşallah rahiplerin telkinlerine kanmamıştır. Ondan ayrıldığımızda henüz çok küçüktü. Kalplerin sahibi yalnız Sensin Allah'ım. Oğlumun kalbini ve bütün inananların kalplerini dininde sabit eyle! Senin her şeye gücün yeter ya Rabbi... Amin.
