Mori, hastaların çoğunun hayatlarında hep ihmal edilmiş ve reddedilmiş, sonunda kendilerini hiç yokmuş gibi hisseder hale gelmiş insanlar olduğunu görmüştü. Şefkati özlüyorlardı ve bu personelin çok çabuk tükettiği bir şeydi. Bu hastaların hepsi de zengin ailelerden geliyordu; demek ki paraları onlara mutluluk ya da doyum satın alamamıştı. Mori bu dersi hiç unutmadı.