Okyanus Deniz
Alessandro BariccoSözler ve Alıntılar
Belki de dünya bir yara ve şimdi birisi onu birbirine karışan bu iki bedende dikiyor..
Hiçbir şey yapmadan oturmak başkadır, hiçbir şey yapmak mümkün olmadığında oturmak başka.
Kurtulacağız, bizi terk edenlere duyduğumuz nefret kurtaracak hepimizi, geri dönüp gözlerinin içine bakacağız, bir daha ne uyuyabilecekler ne yaşayabilecekler ne de lanetimizden kurtulabilecekler, biz yaşayacağız, onlar işledikleri suçun ağırlığıyla her gün ölecekler, sonsuza dek - belki o sessiz ışıktan ya da tembelce dalgalanan denizden dolayı biraz soluklanıyorlar, ama kimsenin ağzını bıçak açmıyor ve umutsuzluk uysallığa, düzene ve sakinliğe dönüşüyor ...
Sayfa 105 - Can YayınlarıKitabı okudu
Beklemekten vazgeçin. Birini öldürmek pek de zor değildir.
Sayfa 98 - Can YayınlarıKitabı okudu
Yürüyoruz, kumda şu ayak izlerini bırakıyoruz, orada net ve düzenli bir biçimde kalıyorlar. Ama yarın, uyanıp bu büyük kumsala baktığında ne bir ayak izi ne bir başka işaret, hiç bir şey göremeyeceksin. Deniz gece siliyor her şeyi. Gelgit gizliyor. Sanki oradan kimse geçmemiş gibi. Sanki biz hiç var olmamışız gibi. Dünyada bir hiç olduğunu düşündürecek tek yer burasıdır. Artık toprak değil, ama henüz deniz de değil. Sahte yaşam değil, gerçek yaşam değil. Zaman. Geçen zaman. O kadar.
Sayfa 81 - Can YayınlarıKitabı okudu
Ay ışığının üzerinde bulutlar, korkunç karanlık, yalnızca sesler var, yani çığlıklar ve iniltiler, dualar ve sövgüler, deniz kabarıyor ve her yana yayılmış o bedenleri silip süpürüyor - bir şeye, bir ipe, tahta parçalarına, birinin koluna tutunmaktan başka çare yok, bütün gece, suyun içinde, suyun altında, biraz ışık olsa, ufacık bir ışık bile yeter, bu karanlık sonsuza dek sürecek sanki, hiç dinmeyen iniltiler dayanılacak gibi değil - ama bir tokat gibi ansızın suratıma çarpan, sudan bir duvarı andıran dalgadan sonraki sessizliği anımsıyorum, ansızın bir sessizlik oldu, anımsıyorum, insanın kanını donduran bir sessizlik, bir an, bağırmaya başladım, bağırdım , bağırdım...
Sayfa 104 - Can YayınlarıKitabı okudu
Onu salona aldıklarında az kalsın yüreğine inecekti. Anna piyano çalıyordu, küçük başı, kuzguni siyah saçlarıyla bir meleği andırıyordu. Orada tek başına, o ve piyanosu. İnanılmazdı.
Sayfa 186 - Can YayınlarıKitabı okudu