okurken boğuldum. üç kelimelik şeyi anlamsız, uzun ve boğucu betimlemelerle on kelimede anlatmış ve bu hep var. lise zamanında okuduğumda çok gözüme batmamıştı ama şimdi baktığımda aşırı betimlemeden nefret ettiğimi fark ettim. ya da aşırı betimleme demeyeyim, gereksiz betimleme diyeyim. ruhumun labirenti, kalbimin şöminesindeki közlerin ihtiyaç duyduğu o kudretli üfleme falan. bunlar etkili şeyler değil yani. tabii bu tarz uzun uzun betimlemelerle karakterin zihnine daha ayrıntılı girdiğini düşünen varsa ona da saygım sonsuz, beni bayıyor.
bahsettiği konu da öyle ahım şahım bir şey değil. kitabın son cümlesi zaten kitabın özeti. zweig iyi bir yazar, psikolojik analizleri de iyidir ama bu kitap bıktırıyor. okuma alışkanlığı kazanmak isteyenlere “kısa” diye zweig kitapları önerirken "olağanüstü bir gece hariç" deyin çünkü bu kitaptaki bir sayfa, insana on sayfaymış gibi geliyor. insanlar kitap okumaktan soğumasın.
