Çok doğru zamanda okuduğum o kitap.
Zweig'ın bu kitabı bir süre ciddi anlamda abartılmıştı ve ben okuyamamıştım daha sonra herkes neyini sevdiniz demeye başladı yine okuyamadım. Nasip bugüneymiş...
Öncelikle kitabın başındaki adam gibi hissettiğim bir dönemden geçiyorum ve bu kitap bana çok çok iyi geldi. En azından karanlık odadaki mumu yakmam için bir kibrit uzattı diyebilirim. Neden sevildiğini veya neden sevilmediğini çok iyi anlıyorum. Zaten mutluyken veya o adam gibi hissetmiyorken okuyunca sevilmemesi bence çok normal ; ben de sevmezdim. Ama benim gibi bu dönemden geçiyorsanız da sevmeniz çok normal.
Okurken yine Zweig'ın metafor dolu betimlemelerine hayran kaldım. Karakter çözümlemesi, bir duyguyu derinlemesine hissettirmesi... Bence en güçlü yanları bunlar. Bu kitapta da hepsini hissediyoruz/ hissettim.
Bir gülümseme ile kitabı kapattım, birçok klasik kitapta ya karaktere saydırır ya da ağlayarak kapatırız kitapları. Ama böyle gülümseme ile bitiş yapan çok çok az kitap var. Zaten sevdiğim en kuvvetli yanı buydu.
Kaybolmuşluktan ---> Umuda
Kitabın konusu tamamen bu. Kaybolmuş hisseden bir insanın çok garip bir şeyden, alakasız bir olaydan umudu bulması ve bir gece içinde bize absürt gelen şeylerle yaşadığını hissetmesi... Bir çocuk görüp de yaşadığını hissedebilirdi veya daha normal şeyler de olabilirdi ama bence asıl ilgi çekici yanı böyle bir şeyden mutlu hissetmesiydi.
Genel olarak kitabı çok sevdim. En sevdiğim Zweig kitabı oldu mu? Hayır. Bu kitabı unutur muyum? Hayır. En sevdiklerim arasına girdi mi? Kesinlikle Evet.
İyi okumalar.
Stefan Zweig