Ölü Albayın Kızları
Katherine MansfieldSözler ve Alıntılar
nereye gittiğinin farkında bile olmadan, sırf kaçmak için kaçan bir insana benziyordu - sanki kaçmak, kurtulmak demekmiş gibi...
Elinden bir şey gelmiyor, kendini koruyamıyor diye, bir insanı bu duruma sokmak, zayıflığından yararlanmak ne kadar çirkindi.
Fazla gelmişti artık, dayanamayacağı kadar çok şey geçmişti başından hayatı boyunca. Şimdiye kadar hepsine dayanmıştı, bir kerecik olsun ağladığı görülmüş değildi. Kimsenin yanında ağlamamıştı...
Bir ağlayabilse şimdi, uzun uzun ağlayabilse, ilk kapısından, zalim aşçı kadından başlasa, sonra doktorun evi, sonra yedi küçük çocuğu, kocasının ölümü, çocuklarının onu bırakıp gidişleri, bütün yoksulluk yılları, ta Lennie'ye kadar. Ama bütün bunlara ağlamak çok uzun sürer. Olsun, artık zamanı geldi. Ağlaması gerek. Artık içine atamaz; daha fazla bekleyemez ...
Ama insan her yere gitmeli; her şeyi görmeli...
eğer vakit olsaydı, eğer olanaksız olmasaydı, oturup bir güzel ağlayacaktı; tek çocuktu o, hiç kardeşi yoktu...
Bacalarından çıkan duman bile yoksulluklarını belli ederdi.