Gogol'un Palto'dan sonra okuduğum ikinci romanı.
Dostoyevski'nin neden hepimiz Gogol'un Palto'sundan çıktık dediğini şimdi daha iyi anlamamı sağlayan bir eser oldu Ölü Canlar.
Evet klasik Rus Edebiyatının öncüsü Puşkin olabilir ama Tolstoy ve Dostoyevski'ye ilham veren ve bence Rus Edebiyatının bu başlangıç dönemindeki en önemli yazarı Gogol'dur.
Bu eser de adeta yazarın bir başyapıtıdır. Her nekadar bir yazarın rahatsızlandığı dönemde bir kısımını yakmış olsa da.
Eser iki ciltten oluşuyor, ikinci ciltin yer yer bazı kısımları yakıldığı için kopukluklar söz konusu.
Bundan 200 yıl önce yazılmış olmasına rağmen günümüzde bile hala geçerli olan bazı anlayışları ortaya koyabilmiş olması bence eserin en büyük başarısı.
19. Yüzyıl Rusya'sının hem şehir yaşamını, sosyetesini, hem kırsal yaşamı buradaki derebeylerini, alt tabakanın durumunu, kölelik düzenini, alt tabakanın sömürüsünü, üst tabakanın keyfine düşkünlüğü, alt tabakanın üst tabakayı kandırma çabasını, rüşvet yiyen memurları ortaya koyan bir eser.
Tüm bunları kurnaz, uyanık, işini bilen ve buraz da fırıldak bir memur olan Çiçikov'un devletten kredi alabilmek için kefil ya da rehin göstermek için aslında ölen ama kayıtlardan düşmeyen kölelerin isimlerini toplama, debeylerinden satınalma serüvenini anlatıyor kitap.
Eser Çarlık Rusya idaresine, sosyal adaletisizliklere, toplumda hakim olan sömürü ve ahlaksızlığa eleştiridir.
Kitabın sonunda toplumun tüm kesimlerinin yozlaştığı ve bu durumda adeta bir vatan kurtarma mücadelesi şeklinde herkesin bu durumun düzelmesi için mücadele etmesiyle toplumun düzelebileceğini ortaya koyarak kitap bitiyor...
Okunası...
