Rüşvetin, dolandırıcılığın, yolsuzluğun bir kültür ve fakirin çok fakir, zenginin çok zengin olduğu eski Rusya. Ne kadar tanıdık değil mi?
Kitapta ana karakterimiz de bir dolandırıcı, yöntemi ise köle sahiplerinin henüz nüfus sayımından geçmemiş ölü kölelerini ucuz bir fiyata satın alıp devletten her köle başına belli bir para alarak (kredi mantığında sanırım) zengin olmak. Çiçikof, köle sahiplerini belli yalanlarla ikna ederek köleleri satın alsa da köle başına vergi ödemek zorunda oldukları için ölü canlara para ödemektense ucuz bir fiyata satmak çok daha mantıklı geldiğinden onları ikna etmesi çok da zor değildi. İşin etik tarafını kimse umursamıyordu. Çünkü ölü kölelerini almak için gittiği herkesin bir şekilde daha önce bir yolsuzluğa karıştığını öğreniyordu. Kendilerinden değil ancak birbirlerinden. Kimse kendi yaptığına bakmadan bir başkasının yaptıklarının ne kadar adice olduğundan bahsediyordu. Ve bu döngü kimse kendini sorgulamadığı için, herkes kendi kazandığına baktığı için ve çalışmanın, çalışarak kazanmanın değeri zamanla unutulduğu için bu şekilde devam ediyor. Zenginler, oturduğu yerden zengin olmayı, insanları-köleleri- basit işleri için çalıştırmayı sürdürüyor. Diğerleri ise gittikçe fakirleşiyor.
Nikolay Gogol’dür. Onun eserlerini okumaya Dostoyevski’nin “Hepimiz Gogol’ün Paltosu’ndan çıktık” sözü üzerine “Palto ve Burun” hikâyesini okuyarak başladım. Bu kitabı okuduğumda Dostoyevski’nin neden böyle bir söz söylediğini daha iyi anladım. Özellikle de ondan etkilenen ve
