Ölü Erkek Kuşlar İnci Aral
Ölü Erkek Kuşlar, bir kadının birine tutkulu bir aşk, ötekineyse köklü bir sevgi ve evlilik bağıyla bağlandığı iki erkek arasındaki yakıcı gidiş gelişlerini anlatırken bu üç kişinin çocukluktan kadın ve erkek olmaya uzanan yolda öngörmeler, koşullanmalar ve kurallarla biçimlenişlerini irdeliyor. Kadın-erkek ilişkilerinin, hem toplumsal tabu ve yargıların özündeki katılık ve şiddet hem de tarihsel bir dönemin baskı ortamında nasıl yorucu bir iletişimsizlik ve çözümsüzlüğe dönüştüğünü gösteriyor. Bu karmaşa içinde aşk çocuksu bir düş, evlilikse düzen sanılan bir düzensizliktir.
İnci Aral; çok sevilen, eskimeden güncelliğini korumakta olan bu ilk romanında bir kadının bağımsızlık ve mutluluğu umutsuzca arayışını sarsıcı bir içtenlik ve ustalıkla anlatıyor.
(Tanıtım Bülteninden)
Su mu? daha iyi yoksa Na mı? Yoksa en iyi olmaya çalışan Suna mı olmalı insan .. Hangisine karar verip hangisine inanmalıyız.. İnci Aral'ın peşinden sürüklediği bir romanını daha okumak inanılmaz bir haz verirken kitabın bitmesi an meselesi oluyor..
Ölü erkek kuslar benim canim cigerimdir. Kutuphanemin en kiymetli kitabidir. İnci arala hayran ve hatta asık olmamı sagladı. Kitabi okurken yalnizligima yalnizlik ekrendi resmen. İcimin karanligi katran karasina donustu. Ama cok severek defalarca okudum.
Kendine has bir kokusu ve içinde bir cd ile elime tesadüf eseri geçmişti bu kitap. Eğer öyle olmasaydı varlığından hiç haberdar olamayacaktım..
Okumadan evvel, o zamanlar için, okuduğum en güzel kitap olacağını nereden bilebilirdim.. Şimdi en beğendim kitap'lar'değişse de bu kitabın bende yeri ayrıdır. Kitapta karşıma öyle cümleler çıkmıştı ki, hikayenin gidişatı ne olursa olsun yazar beni anlatıyor sanmıştım. Hala da o cümleleri beni anlatıyor diye benimsemiş haldeyim. Kitabın o zamanlar için bana diğer kazanımı insanları özellikle 'çiftleri' irdelemeye itmişti. Birini sevdiğini söyleyen insanları gördükçe 'acaba?.. ' diyordum. İki insanın birbirine ait olması sevgiden daha farklı gerekçelerin neticesiydi işte. İnsan eksikliklerini tamamlayınca karşısındakinde sevdim diyordu, sevdiğini sanıyordu.
Bununla beraber yazarın diğer kitaplarını okumaya heves etmiş ama hiçbirinde bundaki kadar lezzet alamamıştım.
Her kadının içinde yaşayan bir Su ve Na varını hatırlattı bana ve benim içindeki derinlere itip seslerini duymaktan kaçtığım tüm kişilikleri tanıttı bana. Onlarla varım ben ve ne kadar kulak kapatsam da ordalar işte beni ben yapan tüm kadınlar dedirtti...
Bu yıl okuduğum kitaplar arasında yer aldı. Inci Aral'ı ilk kez okudum... Konu güzeldi. Biraz da ders alınması gereken bir hikaye idi. Ben kendi adıma, bu yaştan sonra bir ders aldım doğrusu. Sonucunda da çok mutlu oldum. Inci Aral'a bu kitabı yazdığı için teşekkür ediyorum. Kuzene de kitabı bana verdiği için teşekkürler...
Halide Edip Adivar' in sahane yorumuyla Osmanli Donemine bakis.... cok keyifle okudugum harika bir romandi.
Kitaptan 13 Alıntı
Peki neydim, kimdim ben? Çok yürekli görünürken bu kadar korkak; böylesine evcilken bir o kadar serseri; uysal ve sessiz sanılırken cadı gibi inatçı; çoktan esir alınıp bayrağım çiğnenmişken böyle mağrur ve bağımsız...
Ölü Erkek Kuşlar, İnci Aral (Sayfa 56 - kitap)
Bu 'gerçek anlamda sevmek' nasıl bir şey olacaktı? Biçimi, rengi, boyutları neydi onun? Nasıl kokar, avuçlarıma sığabilir miydi?
Sakınmıyorum kendimi hiç, diye düşünüyorum. Azar azar vermeyi bilmiyorum. Hep aynı yanlışları yapıyorum. Ama işte sevmeyi ölçüye vuramaz insan. Vardır ya da yoktur benim için.
O değişken, iç dünyanı olduğu gibi yansıtan gözlerin uzun süre siyah etkisi bıraktı bende nedense. Onlara ancak çok yakından baktığımda içinde kahverengi benekçikler bulunan göl yeşili gözler olduğunu seçebildim. Çoğu kez bu gözler koyu bal rengi bir yumuşamayla bana teslim oldular, ama gene de daha çok öfkeli bir boyun eğmezlikle kendi kendilerine bile direnirlerdi. Ne olduğunu tam olarak bilmediğim bir ayrıksılık var sende. Pek çok kadında olmayan bir şey bu. Varlığının tümüne sinmiş bir yaşadığı her şeyi gerçekten yaşamışlık mı bu bilmiyorum.
Kendince biçimlemişsin beni ve bu imgeye uyup uymadığımı anlamaya bile gerek görmüyorsun. Üstelik öngördüğün kişiye ters düşen her davranışım seni çılgına döndürüyor. Bende var saydığın, hani derler ya 'vehmettiğin' değerlere sahip olup olmadığımı kendim de bilmiyorum. Oysa sen kafandakini... kanıtlamamı istiyorsun benden.
Gece serin. Yazlıkçıların kasabaya doluşmalarına zaman var daha. Altında durduğum çınarın tazecik yaprakları hafif bir esintiyle hışırdıyor. Denizin nemini tenimde duyuyorum. Başımı gökyüzüne kaldırıyorum, bir bulut kümesi geçiyor ayın önünden çabucak biçim değiştirerek. Gök aydınlık, parlak koyu mavi. Ayın altında, uzakta, zeytinliklerle kaplı tepelerin inişli çıkışlı yumuşak eğimleri belli belirsiz ince çizgilerle ayrılıyor bu mavilikten.
Zaman
Zaman tozdur çünkü, kirdir, nemdir, eskimişliktir, yenilgidir. Ne kadar uğraşırsak uğraşalım koruyamayız kendimizi ve nesneleri ondan.
''Elleri titreyerek bir sigara yaktı.Ellerine acıdım.Bir zamanlar o kadar çok sevdiğim ellerine acır olmam içimi sızlattı.''
(Çok karışık, anlamadık, karıştırdın.... sesleri.) Biraz karışık, evet ama bunlar zor durumlardır bilirsiniz. Burada şunu özellikle belirtmeme izin verin. Filmdeki kişi ve olaylar hiç kimseyle uzaktan yakından ilgili olmayıp baştan aşağı düzmece ve uydurmadır. Kimi dar görüşlü kişi ve kurumlar filmde öz yaşamsal izleklerin yer almış hatta ağır basmış olduğu savını ileri sürebilirler. Bunlar eleştirecek başka şey bulamayanlar olacaktır benim için. Sorarım size bir sanat eseri yaratırken insanın kendi yaşamından yararlanması neden bu kadar küçümsenir? Başkalarını anlatmak beceri olur da kendi kendini anlatabilmek cesareti niye böylesine hor görülür? Bu hor görücülere şunu söylüyorum: Dedikodu kötü şeydir, dedikodularla uğraşmayın.
Söylentilere kulaklarını tıkayamayanlardan filmin senaryosunun başarısız olduğunu söyleyenler oldu. Dedikodular yüzünden filme yapımcı, yönetmen, kameraman ışıkçı ve set işçileri bulunamadı. Ne yapalım yani, herkesin hayatı film! Ohooo, ben anlatsam... deyip çıktılar işin içinden. zaten sinemamız krizde, hiç yapılmamış, hiç anlatılmamış, görenin ağzını bir karış açık bıraktıracak bir konu çekilsin çekilecekse bari, düşüncesiyle, yanaşmadılar işe. Herkes sanat filmi çekmek, sanat filminde oynamak, sanat filmi yönetmek peşinde olduğundan sıradan bir öykü, sıradan bir senaryo ile ilgilenmediler kendilerince..
Ayıptır, yazıktır arkadaşlar! Önyargılı olmayalım.
Bir randevuya yetişmeye çalışırken geç mi kaldım acaba? kaygısıyla baktığımda, yetişmeye çalışmış olduğum bir çok randevuya koşar buluyordum kendimi. Bir salı günü öğleden sonra onbeşte nerede kimlerle buluşmaya gitmişsem -öyle az buz değil bunlar- ister üç yıl ister beş on yıl önce olsun saatim akıl almaz bir hızla geri atlamalar yaparak bütün bu salıların onbeşlerine dönüveriyordu.
Böylelikle yaşamımın bir bölümünde zaman kavramını neredeyse bütünüyle yitirmiş oldum. Bunun yaşamıma yepyeni boyutlar kattığını yadsıyacak değilim.
