Ölümü bilmek ve ölümü hissetmek. Çok büyük farka sahip iki durum. Ölümü bilmek, ölümü inkar etmeyi beraberinde getiriyor diyebilirim, söylediklerim tamamen benim görüşlerim. Ölümü bilmek demek, bir gün öleceğini bilmek, bunun farkında olmak ve her bir ölümü duyduğunda ölen olmadığını bilmenin yarattığı refah ile yaşamaya devam etmek. Ölümü biliyoruz, herkes ölecek evet, bu tür söylemler hep ölümün inkarı aslında bir şekilde. Neyse, en azından sadece ben değil demek ki, hayatı boyunca özel olmaya çalışmış insanoğlunun en azından herkes ölecek diyerek ölümü inkar etmesi bambaşka bir ironi aslında...
Fakat ölümü hissetmek. Gerçekten iliklerinize dek çekilmek, ellerinizin uyuşması belki, kalbinizin hızlanması, o korku,
o inanılmaz, her korkunun var olmasını sağlayan korku.
Ölümü hissetmek başlı başına çok özel, çok önemli benim için. İyi ki hissediyorum!
Hissetmesem varoluşumu bu kadar anlamlandırmaya çalışmazdım.
Ölümü hissediyorum, o korkuyu biliyorum.
Bu kitabı okurken sık sık hissettim ölümü, sık sık o soğuk nefes üflendi enseme, gerçekten büyük izler bıraktı bende.
Uzun geceler düşünmemi sağladı, iyi ki sağladı.
Ölümle yüzleşmedim henüz, belki yüzleşecek kadar şanslı olmam, ölümün bir kez kıyısından dönen, ölümle yüzleşen insanların hayatı çok daha güzel anlamlarla yaşadıklarını biliyorum,
ben o anlamları kendim var etmeye çalışıyorum.
Ölümü o nadiren hissedebildiğim anlarda en azından,
o anlardan sonra.
Güzel kitap yani, tavsiye ederim ben.
947.jpg)
