Kierkegaard okumayı çok severim ama bu kitap, okuması gerçekten sabır isteyen cinstendi.
Kierkegaard bu kitapta umutsuzluk üzerine felsefi bir soruşturmaya giriyor. O yüzden genele hitap etmek yerine kendi alanına hitap edecek bir dil ve üslup kullanmayı tercih etmiş. Bu da metnin okunmasını biraz zorlaştırıyor. Aynı anlama gelen ve tekrar eden çok fazla cümleye rastlıyoruz.
Kitabın konusuna gelirsek, umutsuzluk üzerine daha önce böyle bir felsefi tahlil yapılmış mıdır bilmiyorum ancak hem felsefenin hem psikolojinin hem teolojinin kesişim kümesi bu masum kelime olabilir: Umutsuzluk. İnsanın ben olmayı istemesi, ben olamayışı, ben olmak istememesi, bir bene sahip olmayış, bir bene sahip oluş, olabilirliğin ve zorunluluğun umutsuzluğu, sonlunun ve sonsuzun kıskacında Tanrıya yaklaştıran bir ağrı...
Böyle düşünmemiştim dedirten tespitler elbette var ancak kitabın temelde bir Hristiyanlık savunusu olduğunu da gözden kaçırmamak gerekir. Özellikle günah ile ilgili kısımlarda Hristiyanlık anlatısı zirveye ulaşıyor.
Yine de okuması ilginç bir kitaptı.
Son olarak umutsuzlar için küçük bir alıntı:
"Bir bayılan olduğu zaman insanlar su, kolonya diye bağırırlar. Ama umutsuzluğa düşen biri için olanak, olanak diye haykırılır. Umutsuz kişi ancak olanakla kurtarılabilir. Bir olanak:Ve umutsuz kişimiz yeniden nefes alır, yeniden yaşamaya başlar, çünkü olanak olmadan nefes alınamaz diyebiliriz. Bazen insanların ustalığı, olanağı bulmak için yeterli olur! ama inanmak söz konusu olduğunda yalnızca bir ilâç vardır: Tanrı için her şey olanaklıdır."
