Onlar için önemli olan hayranlıktır, şehvet değil. Gösteriştir, gerçek değil. Gerçeklik artık hiç kimse için hiçbir şeyi temsil etmiyor. Hiç kimse için.
Çocukluk yıllarından çıkmak üzere olduğum dönemi anımsıyorum: aynada kendimi inceleye inceleye sonunda gördüğümun ben olduğuna inandım. Bu dönemden hayal meyal bir şeyler anımsıyorum. Oysa biliyorum ki, insanın ben'i keşfetmesi başdöndürücü bir şey olmalı. Sonra bir an geliyor ve insan aynanın karşısına geçip şunları düşünüyor: bu gerçekten ben miyim? Niçin? Bu'nunla niçin birlikte olacakmisim ben? Bana ne bu yüzden? Ve o anda her şey anlamını yitirmeye başlıyor. Her şey anlamını yitiriyor.