Ölürsem Beni Seninle Ararlar Şimdi

Yatağımın yanı başında okunmayı bekleyen birikmiş kitaplara, kaypak bir utançla bakıyorum sonra. Dışarıda esen rüzgarın sesinde hayatımın asıl sorusunu arıyorum. Kimim ben ? Niye buradayım ? Gerçekte aradığım ne ? Aradığım mükemmel bir yitiriş mi ? Ne yapsam mükemmel yitirişimin karşısına bir şey koyamıyorum. Korktuğum her şey bana sahte ve anlamsız geliyor ...

Aşağıda yazılı olna sözlerden sonra ne yazılabilri ki ...
İşte o zaman, sevgili diye, dünya diye, hayat diye baktığınız her boşluğu, artık sadece sizin o yaralı benliğiniz doldurur. Nereye, hangi kalabalık şehre gitseniz, peşinizden o ıssız, o karanlık ormanınızı birlikte götürürsünüz. Nereye gitseniz, kendinizi orada kaybolmuş hissedersiniz. Yollarda kime rastlasanız, çıkartıp onun fotoğrafını gösterirsiniz. “Bu insanı tanıyor musunuz, buralardan geçti mi, onu gördünüz mü?” diye sorarsınız. Aslında kaybolan o değil, sizsiniz; aslında, o, diye sorduğunuz, kendinizdir…

Sanırım okuduğum ilk Cezmi Ersöz kitabı bu kitaptı. Güzel bir anlatımı güzel cümleleri olan bir kitaptı. Okunabilecek kitaplardan.Tavsiye edebilirim.

İçinde bir olay örgüsünün olmaması, sürekli duyguları ifade etmesi kitabı okurken zevk almamama sebep oldu. Severek okuduğum bir kitap diyemem.. Okurken çok sıkıldım..

O boşluğa geri dönünce de herkesten nefret eden, sonsuz acımasız birine dönüyordu. O boşluğa geri dönünce, karşısına çıkan herkesi kendi güzelliğini doğrulayacak bir ayna gibi görüyordu. O aynaya büyülü güzelliğini ve çekiciliğini anlattırıyor, ona kendisinin ne denli vazgeçilmez ve unutulmaz biri olduğunu söylettiriyor, sonra en az kendisine duyduğu o derin öfkeye benzer bir öfkeyle aynayı hiç düşünmeden sonsuz bir kinle ayakları altında kırıyordu!